Lie f desverdriet.info

Brief 131209
Ga ik ooit weer lachen?


Vroeg in de ochtend voordat ik naar mijn werk ging vertelde mijn buurvrouw
over je site. Het is nu zondagochtend en ik heb de zoveelste nacht achter mijn
rug met slaappillen, ik moet slapen anders dan ga ik eraan onderdoor. Ik
droom over mijn man hij is weg al een half jaar, de scheiding is niet rond, hij wil
niet betalen. Ik droom over de liefde en over vrijen en ik vraag me af of ik ooit
nog ga lachen. Eergisteren mijn dertiende begrafenis gehad van de afgelopen
drie jaar. Ik werk hard, heel hard voor mezelf en mijn zoon hij is er kapot van
16 jaar. Mijn zoon en ik zijn een reis voor de komende zomer aan het
voorbereiden. Ik heb de kerstboom gezet en we hebben Sinterklaas gevierd. Ik
ga wekelijks naar een schat van een therapeute om te praten. Zij is zelfs
stand-by als ik dreig te ver weg te zakken. Elke maand ga ik naar een
lichaamsgerichte therapeute en kan ik huilen zij helpt me mijn oude pijn en
schuld weg te nemen.

Ik ben/was een mooie, stralende en lieve vrouw van 47 jaar, kan niet meer
lachen en wordt niet meer aangeraakt.

Ik denk aan een gedicht die ik al jaren bij me draag, het is mijn droom.

Als ik vrij kom

Ga ik iemand vragen

Me aan te raken

Heel teder graag
En langzaam
Raak me aan
Ik wil
Weer leren
Hoe het leven voelt

Ik wil geen vuisten of poten

Ik wil
Weer
Aangeraakt willen worden
Willen aanraken
ik wil weer voelen
Dat ik leef

Als ik vrij kom

Wil ik zeggen
Hier ben ik
Alsjeblieft raak me aan

Hugh Lewin (1e en 2e stofe)

Ellen van het Schip, Leeuwarden





Brief 101209
(Goed)gelovig


Ik ben een jongeman van 21 en geloof in God , christelijk.
Ik geloof dat er een God is die alles gemaakt heeft, en ons een soort handleiding gegeven waar we ons aan kunnen houden, dat het dan goed met ons gaat.
Een van die dingen is geen sex voor huwelijk...

2006 zomer:
Mijn zusje is geslaagd voor haar examen en geeft feestje thuis.
Paar van mijn vrienden zijn ook uitgenodigd.
Een van mijn zusjes vriendinnen was me opgevallen, ik viel bijna gelijk voor haar.
Ze was stil en verlegen, maar een schoonheid om te zien: mooi slank, donkerbruin vol haar, en bruine ogen.
Ik was op dat moment net uit een rotrelatie (werd gedumpt omdat ik pfeiffer kreeg), en zat er zo mee dat ik geen meisje meer in mijn leven wilde.
Die avond gingen we wat vriendschappelijk met elkaar om, maar mijn zusje had al soort van gezien dat ik haar leuk vond en dat tegen haar gezegd.
Dat was voor haar de aanleiding om mij na te jagen, want ze scheen mij toen ook leuk te vinden.
Ik heb toen gesmst met haar, ge-emaild, maar daar bleef het voor mij bij.
Ik liet tijdje niks horen omdat ik toetsen had (eigenlijk wilde ik geen relatie) en zij vroeg hiernaar.
Ze was toen boos en verdrietig omdat ik wel de aanleiding had gegeven...

2007 zomer:
Weet niet meer waarom, maar ben toen steeds vaker weer met haar gaan msnen.
Dat klikte gewoon goed, en na een tijd hebben we afgesproken.
We wilden naar de bioscoop gaan, maar het filmfestival was er, dus zijn we ergens gaan drinken.
Ze was zo zenuwachtig dat ik bijna heel de avond heb vol geluld.
Ik ging met haar mee naar de trein, maar er was geen afscheid.
Daarna zochten we allebei geen contact met elkaar, waarom weet ik nog steeds niet.
Maar ze bleef me achtervolgen tot...

zomer 2008:
ik zat op de hogeschool in Ede en had weinig les.
1 keer moest ik naar mijn vroegere school (het Hoornbeeck College Rotterdam) en liep haar daar tegen het lijf.
Dat was zo'n rare en grappige ontmoeting dat we weer zijn gaan smsen/msnen.
Toen we weer gingen afspreken. Ze was in goede zin veranderd qua uiterlijk en gedrag.
Ze was leuk, grappig, aardig en heel speels.
Onze eerste date toen was een hele rare: we wilden gaan varen in de biesbosch maar we zijn geeindigd tussen de schotse koeien.
Toen was daar ook het moment van de eerste kus: teder, zacht en tijdloos , 1tje om nooit te vergeten.
Ze zeggen wel dat voor vrouwen het de aanleiding is om een relatie te beginnen, maar voor mij gold dat toen ook.

ik heb haar toen verkering gevraagd (10-06-08) en haar antwoord was ja.
Het was voor ons allebei heel onwennig omdat we nog nooit een echte relatie hadden gehad, maar na 3 maanden was toch vrij duidelijk dat wij bij elkaar hoorden.

We gingen steeds vaker met elkaar dingen doen, ondanks de afstand tussen ons.
Samen hebben we veel meegemaakt, zowel leuke dingen als minder leuke dingen.
Maar dat alles bracht ons meer samen.
Steeds meer werd duidelijk dat zij degene was met wie ik alles wilde delen voor de rest van mijn leven.
Ik heb altijd alles gegeven omdat ik erin geloofde dat wij bij elkaar hoorden.
Het ging zelfs zover dat ik mijn principes aan de kant zette, en zelfs af en toe het bed
deelden ( ondanks onze christelijke ouders ).
Alles was goed totdat...

eind september 2009:
Ze werd verplaatst van haar werk en leerde daar een andere collega kennen.
Uitgebreid tegen me zusje te vertellen dat ze zulke aardige collega's waren enz.
Ik had tegen haar gezegd: Volgens mij zie je die nieuwe collega wel zitten, maar dat vond ze belachelijk.
Ik ben een vrij jaloers persoon, maar mijn vermoeden bleek toch juist.
Ik had haar wachtwoord van hyves en had toen berichtjes gezien, waaruit ik opmaakte dat hij haar leuk vond.
Ik had haar gewaarschuwd, volgens mij zit hij achter je aan.
Ze zag hem alleen als een goede vriend, niet meer... totdat ze zelf inzag dat hij haar leuk vond.
Toen wilde ze van hem af, maar toch vond ze de aandacht van 2 jongens wel leuk.
Het ergste is nog gewoon dat die klootzak wist dat ze bezet was maar toch alles eraan deed !!!

Ik vertrouwde haar dat ze tegen hem zou vertellen dat ik de enige was voor haar, en dat was ook zo.
Maar het is een onzeker meisje en staat niet sterk in haar schoenen, ik was een grote steun voor haar.
Op een middag belde ik haar, en ze was heel kortaf. Ik vroeg waarom maar ze zei dat er niks was.
De dag erna vroeg ze of ik naar haar toe wilde komen, en dat deed ik toen.
Ze biechtte toen op dat ze de dag ervoor met die collega had afgesproken ( toen ze me aan de telefoon had, maakte ze zich op voor die date!!!!)
Koude rillingen kreeg ik ervan... ik heb toen gezegd: weet wat je doet en om wie je geeft, want voor je het weet ben je dat kwijt.
Ze zei dat ze altijd bij mij wou blijven en dat ze tegen hem zou zeggen dat het niet kon wat hij wilde.
En dat heeft ze ook gedaan, maar die gozer was blind van liefde.
Ze had het duidelijk gemaakt maar mocht niet helpen...

Hij had een keer gevraagd of ze een keertje thuis wilde gebracht worden. Ze had toen
geantwoord dat het puur collegiaal was als ze meereed. Ik had haar weer gewaarschuwd: je begeeft je op glad ijs als zulk soort dingen doet.

Tot op een vreselijke dag dat ik een smsje kreeg: ik heb iets fouts gedaan, waar ik nu heel veel spijt van heb, en dat ik nu weet dat wij nooit uit elkaar mogen gaan...ik hou zoveel van je!
Ik had haar toen gebeld en gevraagd wat en uiteindelijk kwam het eruit: ze had met hem gezoend! De grond onder mij ging open....mijn hart klopte in mijn keel. Ik wist niet meer wat ik moest doen, dit had ik niet meer verwacht van haar na zo'n lange relatie.
De dag erna was ze naar me toegekomen met een grote bos bloemen om het goed te maken.
We hadden toen veel gepraat en gehuild, en de uitkomst was dat we er samen verder
mee zouden gaan. Ik kon haar vergeven...

Alles leek weer op de rails te komen want ze had een andere baan gevonden.
Maar op de laaste dag van haar werk ging het gruwelijk fout. De klootzak had alles op alles gezet, en ze stond niet sterk in haar schoenen.
Ze belde mij in tranen op dat er iets gruwelijks was gebeurd.
En dat was ook zo...hij had haar meegelokt naar zijn appartement en haar bijna gedwongen tot sex! Ze had gezegd: puur interesse als ik naar je huisje kijk, maar hij wilde met haar douchen en zelfs naar bed.
Zo'n klootzak dat je niet inziet dat iemand bezet is, en dan zelfs de douche aan zetten en kaarsjes aansteken!!!
Hij heeft haar verleid en ze heeft geprobeerd te verzetten, totdat het genot te sterk werd...

Mijn wereld stortte in: het meisje van d e dromen dat ik in me hand had, was niet sterk genoeg om zich te verweren tegen andere jongens.
Mijn vriendin een hoer...echt te erg voor woorden!
Ik heb me telefoon uitgezet, wilde niks meer met haar te maken hebben.
2 weken gingen eroverheen, 2 lege weken.
Toen stond ze weer ineens voor me neus, weer met hetzelfde verhaal dat het haar speet en dat ze me terug wilde en dat het nooit meer zou gebeuren. Ik ben toen zo kwaad geworden, dat ik haar in me auto heb gezet, naar de woonplaats ben gereden van klootzak om hem te laten proeven wat voor brandende snijdende pijn ik voelde toen.
Maar hij was natuurlijk niet thuis. ik heb haar toen naar huis gereden en afgezet.
Ik was radeloos, verdrietig, boos en hopeloos.
Hoe kon God dit mij aandoen? Ik heb dagen gehuild en getreurd, mijn leven was een
puinhoop zonder haar.
En ik weet nog steeds niet waarom en hoe dit is gekomen: door onverklaarbare reden wilde ik haar weer terug en zij stond natuurlijk met open armen open.


Deed altijd haar zin
Ik had toen gezegd: 3 maal scheepsrecht, ik hoop voor de laatste keer op het goede: dit is je laatste kans. Maar de relatie was veranderd tussen ons: ik had ingezien dat ik al die tijd haar zin had gedaan, en nooit die van mij. En toen ik dat wel ging doen, ging ze twijfelen aan mij...
1 week geleden had ik met haar afgesproken en zag het gelijk aan haar.
En bleek inderdaad, ze had weer met hem afgesproken.
Toen heb ik gezegd: we zijn uitgepraat.
Toen we op haar kamer waren, viel ze wanhopig en met hevige tranen in me armen, maar voor mij was het plaatje duidelijk.
Als je van iemand houd, bedrieg je diegene niet, en dat had ze juist bij mij wel gedaan.
Ze was onder mijn vertrouwen 3x vreemdgegaan, ik kon het gewoon niet meer.
Hoe pijnlijk het ook voor mij is, heb ik afscheid van haar moeten nemen.
Het pijnlijkst is dat je nog steeds om je allerliefste geeft, maar dat je weet dat jij er niks aan kan doen en dat het over moet gaan...*snik*
Al de spullen die we al hadden gespaard voor ons trouwen, moesten we verdelen.
Het liedje wat wij altijd luisteren als liefdeslied is nou een en al gemengde gevoelens
geworden.

Ik heb altijd 100% gegeven, maar als zij 99% geeft, is het niet genoeg.
Ik vertel dit allemaal wel zo koel en helder, maar ten diepste is mijn hart uiteengerukt door degene om wie ik het meest geef.
Veel tranen heb ik hier om gelaten, maar het is nu eenmaal zo en zal me er bij neer moeten leggen.
Er zal altijd een lege plek zijn voor haar in mijn hart.

Nu is mijn wereld alsnog een puinhoop.
Niks meer hetzelfde, alles zo leeg en kleurloos...

Pijn, verdriet, wanhoop, hoop, radeloosheid, boosheid, en vele tranen.
Alles doet je aan haar denken, alles doet je denken aan de goede tijden die we samen hadden.
En dat alles doet zo'n vreselijke pijn en dat zorgt voor een groot verdriet.
Liefde: ik zal het wel nooit begrijpen.
Liefde: ik had het in mijn hand voor 1,5 jaar en het is als zacht zand eruit geslopen...
Ik kan het allemaal gewoon niet begrijpen.

Ik heb de grootste moeite nu om mijn eigen leven weer op de rails te krijgen, omdat ik altijd aan haar dacht en haar zin deed.
S'nachts kan ik niet slapen, werken lukt amper, en s'avonds weet ik niet meer wat ik moet doen...
Het is een grote teringzooi!
Ik probeer mezelf te troosten dat er nog vele andere zijn, maar het is gewoon zo kut
allemaal!
Te bedenken dat je eerst gelukkig samen bent, en dat er dan iemand komt die 2
mensenlevens verwoest voor zijn eigen plezier.

Voor dat ene meisje wat de eretitel had 'mijn vriendin':
Je bent voor mij het speciaalste meisje op deze wereld: je bent de leukste, de mooiste, en de liefste geweest.
Ik zal terugkunnen kijken naar onze gelukkige tijd wat 'puur geluk' is geweest met een
hartverwarmende glimlach, maar met een pijnlijke grimas naar de dingen die er gebeurd zijn.
Liefste, het ga je goed, ik hoop het allerbeste voor je, en weet dat ik je nooit vergeet en dat je onvervangbaar bent voor mij!!!

Op dit moment heb ik totaal geen toekomst, ik probeer me in te denken dat dit alles hoort in het plan van God, want God heeft met iedereen een bepaald plan. Net als een borduurwerk: wij zien de onderkant van al die dradenboel, snappen er geen bal van en weten soms zelf niet wat we moeten doen en waarom dat alles gebeurd of moet gebeuren, maar Hij ziet dan de bovenkant en dat is dan het mooie plaatje...

Ik leef met iedereen mee die liefdesverdriet heeft omdat ik voor de 3e keer en hardste keer onderuit ben gegaan.

Groeten van een verscheurde en gebroken jongeman,
Henk Bakker, Barneveld





Brief 081209
Niet verwacht


Die avond kan ik niet meer vergeten.
je had het met mij over dat je een preek zou krijgen
van je ouders omdat je een hoge telefoon rekening had,
en je was vergeten om je cam uit te zetten.
ik zag jou via de cam en zag dat je moest huilen.
het was vreemd voor mij want had een vermoede dat er wel meer
aan de hand was dan de telefoon rekening.
je bleef maar huilen en ik voelde dat het niet meer om de rekening ging.
ik vroeg jou wat er aan de hand was maar kreeg geen antwoord,
ik bleef 1 uur lang naar je kijken en zag jou verdriet.
toen keek je even naar je laptop en zag je dat de cam nog aanstond.
ik begon met je te praten, maar je deed alleen je cam uit.
30 minuten later zei je dat je weg moest. en dat je je telefoon moest inleveren,
en je was weg.

de volgende dag belde je mij in de les.
ik liep naar buiten want ik wilde horen wat er allemaal aan de hand was.
je huilde aan de telefoon, en zei dat je me miste en dat je van me hield.
ik vroeg je wat er allemaal aan de hand was,
en dat ik wilde dat je stopte met huilen.
en toen,
toen zei je dat je het uit moest maken van je ouders,
ik zag ons in tweeën breken,
dit was het allerlaatste wat ik had verwacht.
ik wilde je heel graag nog zien die dag,
en probeerde alles voor te doen om optijd bij jou school te zijn
zodat ik eventjes jou gezicht weer zou kunnen zien.
ik miste mijn bus en ging met de scooter naar jou toe.
onderweg viel ik van de scooter en had mijn gezicht verwond,
alleen omdat ik jou wilde zien.
en tot de dag van vandaag hoop ik dat je ouders wel de juiste voor jou kunnen uitkiezen.
want ik viel er niet onder, en ik zal onze tijd nooit meer vergeten.
en ik hoop dat je het gelukkigste meisje zal worden met de juiste jongen.

Arefi, Amsterdam





Brief 291109
EenzameLiefde



Mijn liefde met haar gaat dieper dan al het andere. Dit kan niet in woorden worden gevat. Jaren hebben wij dat met het grootste gemak gedeeld, en wat een plezier hadden we. Toch heb ik dit beëindigd. Ik had angsten, en mijn verstand maakte de keus. Twee jaar later bleek dat het gevoel zich niet liet dicteren. Er was nog niets veranderd. Door niemand werd ik geraakt, behalve haar. Nog immer roert zij mij als geen ander.

We hadden weer intiem contact. Nog steeds wilde ze alleen mij. Maar er was zoveel gebeurd. Haar liefde kon niet anders dan vliegen. Ondanks haar liefde voor mij, had ze zich ook uitgestrekt naar anderen. In de liefde was zij immers hoger dan ik, hierin kende zij geen angst.

Hoezeer ik dit als mens toejuich, kan mijn gevoel dit niet aan. Net zozeer als dat ik ons samenzijn weer wens, ben ik er niet meer toe in staat. Mijn ziel is hiervoor te jong, te kwetsbaar.

Voor de tweede keer moet ik haar uit angst verlaten, met verdriet en hartzeer voor ons beiden tot gevolg. Mijn enige liefde is onbereikbaar geworden. Er is niemand anders, daarin heb ik geen verlangens. Mijn toekomst wordt eenzaam en er is wanhoop. Ik leef al een tijdje niet meer voor mijzelf.

Zij is gegaan waar ik niet kan volgen, ik blijf hier achter.

T, altijd zal ik van je blijven houden.

Kus,
Rozenbottel




Brief 281109
De ideale man

van een vrouw die met angst kerstmis ziet aankomen

Het begon allemaal op de trein naar school. Ik was 13 jaar,hij 14.
We moesten allebei naar Antwerpen.Opvallend ventje, met een rood petje en stoere skate schoenen.Knap ook.. maar niets voor mij.
Ik was al verliefd op iemand anders..
Hij sprak me aan en zo begon een mooie vriendschap.
We namen elke dag de trein naar school en vaak ook weer terug.
Soms als de trein vertraging opliep, gingen we bij de stationschef een bewijsje halen.
En gingen dan nog naar de Mc Donalds pancakes eten, waarna we meestal gewoon de hele dag spijbelden van school.
Wandelen naar de schelde, bacardi breezer drinken, sigaretjes roken..

5 jaar later
Ik loop met mijn beste vriend door de straten van het dorpje waar ik woon. Op weg naar de nachtwinkel.
Ergens op de derde verdieping op een balkon staan drie jonge kerels een jointje te roken.
We stappen voorbij en mn beste vriend zegt dag tegen de jongen in het midden. Ik vraag. "Wie was dat?"
"Had je hem niet herkend? Dat is Sam, van op de trein vroeger?"
Ik loop terug en roep naar boven "Sam! Super lang geleden! Waauw wat leuk je weer te zien!"

We spreken af om contact op te nemen.En 2 weken later voegt hij me toe op MSN.
Hij zegt me dat hij héél graag wil afspreken.
Na nog een paar weken is het zo ver. We hebben een date.
Hij komt me ophalen met zijn witte scooter, ik lach vanbinnen, en zeg hem "Ben jij zo veranderd? Van skater naar Johnny?"
In mijn vriendenkring zitten geen johnny's, en ze moeten er ook niets mee te maken hebben.
Ik heb geen vooroordelen..Mijn beste vriend is er zelf één.We hebben een erg gezellige avond en na een paar minuten praten springt er een vonk over die ik nooit eerder voelde.
Het is koud buiten.. Het is winter.. Onderweg naar huis, achterop zijn scooter, steek ik mijn handen onder zijn jas, onder zijn trui.. Ik voel z'n hart tekeer gaan.
We spreken bijna dagelijks af. Hij smoort wel veel en gebruikt nog andere vormen van drugs.
Ik ben ZO anti! Dus dit is wel een probleem.. Hij zegt me dat hij met alles zou stoppen voor mij.
Ik geloof hem, verliefd.

Kerstmis. Onze tijd. Hij steekt een cadeautje en kaartje in mijn brievenbus.
We lopen samen de kerstmarkten af.
En steeds als ik naar hem kijk weet ik het..Dit is de man waarmee ik oud word.
Na nieuwjaar samen ziek doorgebracht te hebben besluiten we een stap verder te gaan.
We gaan naar bed..Dit was het magische moment.
Heb al drie serieuze relaties gehad vóór hem, maar nooit voelde het zo juist.

Vermoorden
De winter verliep bijna vlekkeloos, maar stilaan komen er donderwolkjes aan de hemel...
Sam mist zijn vrienden, liegt over zijn druggebruik. Verzwijgt.
We maken ruzie. Maar beseffen ook allebei niet voort te willen zonder elkaar.
Bijna was ik van hem weg gegaan. Na een zoveelste ruzie.
Maar net op die moment vinden we een droom van een appartementje, vlakbij mijn gezin. Zonder nadenken zeggen we, we doen het, we gaan samen wonen!
We waren amper negen maanden samen, ik was net 18 jaar en hij 19.
Maar we waren smoorverliefd, konden niet zonder elkaar..Het voelde zo juist.
Terwijl ik me perfect voelde in mijn nieuwe rol van huisvrouwtje, voelde hij zich vreselijk bij deze nieuwe situatie.
Liefst van al zou hij terug thuis zijn gaan wonen bij zijn mama, centjes sparen voor de dingen die HIJ belangrijk vindt.
Dure horloge, flatscreen tv, laatste nieuwe gsm enzovoort..
Dat kan nu niet meer , ik ben streng en zeg dat we nu een huishouden hebben. Andere prioriteiten.

Enkele maanden verstrijken, en hoe langer hoe meer krijg ik het gevoel dat er iets niet pluis is.Onze relatie is vuriger, passioneler en dieper dan wat ik ooit heb gevoeld, maar ook hebben we vaak ruzie waarbij we letterlijk vechten, gillen, weglopen, krabben, bijten boksen.. We kunnen elkaar soms vermoorden, maar voelen een passie zo sterk. We kunnen geen seconde zonder elkaar. Elke dag sturen we vele sms’jes naar elkaar. Hij vertelt me dagelijks hoeveel hij van mij houdt. Kookt elke avond lekker voor ons twee..
Maar dan beginnen de leugens meer en meer op te vallen, en al gauw wordt duidelijk dat hij onze centjes op maakt aan drugs.

Elk weekend is het zo ver.. De angst die ik elke nacht voel..
Gaat hij thuis komen? Waar zit hij? Met wie? Wat doet hij?
Enkele keren kwam hij gewoon niet huis, opgepakt, of te veel drugs genomen en gewoon niet naar huis durven komen.
Hij verzwijgt .. liegt.. en breekt mijn hart. Vooral het liegen maakt mij kapot.
Als hij eerlijk is, kan ik hem nog vergeven.. Maar hij liegt.
Maandenlang huil ik voor hem, bij hem, om hem. Ik vertel hem dat hij me gaat kwijtspelen..
Wanhopig wil ik zijn aandacht trekken, ga uit met uitdagende kleren aan, vertel hem over andere mannen die met me willen dansen, meer willen. Het interesseert hem niet.
Ik val af.. weeg amper 45 kilo. Besluit weg te gaan!
Naar een ander land.. Weg, ver weg van hem.


Naar Frankrijk
En dat doe ik ook! Ik vertrek...
Naar Frankrijk, daar ga ik inwonen bij Jean, een oude "liefde" van mij.
Hij is 26 jaar en wil mij in huis nemen. Hij ziet in mij de perfecte vrouw.
En ik in hem de ideale man.
We beginnen een leven in Bordeaux.
Ik geloof er echt in.
Sam is gebroken. Sinds het moment dat ik hem verteld heb dat ik bij hem weg ga huilt hij elke dag, hij is er kapot van.
Hij valt op zijn knieën in het midden van Antwerpen, huilt, smeekt.
"Ga niet weg, ik doe ALLES voor je! Laat al mn vrienden stikken ik MOET jou hebben, JIJ bent mijn droomvrouw."
Ik geloof hem niet meer. Loop over hem heen.. Het doet me weinig.. Ik voel enkel medelijden.

In Frankrijk verloopt de eerste maand goed, Jean en ik besluiten een kindje te maken, zomaar..
We voelen ons er allebei klaar voor, (ik moest nog 19 jaar worden) en we geloven zo sterk in de slaagkans van onze wondermooie relatie.
En, toegegeven, het zat allemaal goed.
Maar plots.. begin ik 's nachts te dromen over Sam. Ik word elke ochtend wakker met een wrang gevoel.
Ik voel geen passie voor Jean.. Louter geestelijk klikt het prima. Fysiek blijf ik verlangen naar Sam.
Die belt me elke dag op, stalkt mij bijna! Stuurt mails, sms’jes..Doet er alles aan niet volledig uit het beeld te verdwijnen.
Ik geef nog enorm veel om hem, maar blijf hem kalm afwijzen..

Af en toe ga ik naar België, naar mijn gezin. Dan heb ik het moeilijk.
Ik heb hem een hele zomer niet gezien.
We spreken af.. om te praten,ergens op een bankje .
Hier loopt het mis. Ik zie hem terug, hij is goed bijgekomen, ziet er fantastisch uit. Ik voel me ook beter in mijn vel, weeg terug in de 50 kilo .
We zijn beiden nieuwe mensen.Hij belooft me gestopt te zijn met alles. Alles te laten vallen. Kost wat kost, hij wil mij terug.
Ik raak helemaal in de war, mijn hart, mijn lijf.. Alles smeekt om Sam.We belanden in bed en beleven de zaligste nachten aller tijden.
Nu breekt een moeilijke tijd aan.Ik moet kiezen.. Jean of Sam?
De goede trouwe man waarmee ik zelfs (tevergeefs) een kindje probeer te maken. Of de leugenaar waarnaar ik verlang met heel mn lijf.
Ik reis nog enkele keren heen en terug. Mijn hoofd draait als een tol.

Na kerstmis.. onze tijd.. besluit ik om mijn hart te volgen.. Jean zijn hart te breken. En Sam een nieuwe kans te geven.
We beginnen met een compleet foute start, ik zeg hem dat ik hem wel terug wil, maar dat ik hem voor geen haar vertrouw.
Dat hij elke dag mijn vertrouwen stap voor stap weer moet winnen. Dat ik hem ga controleren en alles in twijfel ga trekken tot ik zeker ben van hem.
Dat hij al zijn tijd in ons MOET steken, dat zijn vrienden dan maar op de tweede plaats moeten komen. Want dat het geen echte vrienden zijn. Maar junkies.
Met een slechte invloed op hem, op onze relatie. Verblind door zijn liefde voor mij, stemt hij toe.


Zwanger
Ik ga onmiddellijk weer inwonen in ons goeie oude appartementje, waar ik voordien zo graag heb gewoond, mij thuis heb gevoeld, maar ook tranen heb gelaten..
Ik neem nog steeds geen anticonceptie, maar omdat ik al 9 maanden tevergeefs probeerde om zwanger te geraken, ben ik niet zo bang en een beetje onvoorzichtig..
Amper 2 maanden ben ik terug in België, amper 2 maanden geef ik Sam een kans zich te bewijzen. En ik ben over tijd..
Zwanger.. van Sam. Dat is het laatste wat ik wou! Zo'n puber nog, zo onvolwassen. Ik vertrouw hem niet eens. Wat verschrikkelijk.
Hij wil het ook niet. Zegt me het weg te doen.
Dat KAN ik niet! Een kindje ... in mijn buik.
Ik zeg hem dat ik het begrijp als hij weg gaat, maar dat ik het kindje dan wel alleen zal opvoeden.
Hij zegt me dat hij nog liever sterft dan mij los te laten. En dat zijn kindje bij hem MOET opgroeien.
We gaan er voor! We kiezen voor een leven samen.. Als gezin.

Dan volgen er speciale maanden.
Niet zoals ik het mij had ingebeeld vroeger, ik wil al zo lang kindjes.
Maar mijn vriend vraagt niet hoe het gaat, komt niet voelen hoe het kindje in mij stampt. Is daar totaal niet mee bezig.
Na een half jaar krijgt hij het weer benauwd.. En naarmate de geboortedatum nadert.. Twijfelt hij of hij mij nog wil.
Ik stik! Wat? Daar sta ik met mijn bolle buik, mijn zoontje in mij stampt en laat me voelen dat hij leeft.
De liefde van mijn leven, de man waarvoor ik moorden bega, wil ons niet...Ik huil elke dag, we vechten, roepen... Alles loopt mis.
We moeten terug inwonen bij zijn ouders.. Kunnen het appartement niet meer betalen..
Niets is hoe ik het wil, of ooit had gepland.. Maar ik hou van hem.. hij houdt van mij. En (godzijdank) hij kiest voor mij.
Niet voor mijn zoon. Wel voor mij.. hij sterft nog steeds liever dan mij los te laten. Dit is onvoorwaardelijke liefde.
Voor eeuwig.. dat voel ik ...

Het is zo ver.. mijn zoontje gaat geboren worden..Ik ben ZO bang.
Voel me zelfs schuldig dat ik moet gaan bevallen.
Hij komt mee, wijkt niet van mijn zijde en steunt mij. Is een droomman. Thomas wordt geboren en het eerste wat mij opvalt, is hoe hij op zijn papa lijkt.
Ze geven dat klein schepseltje in Sam zijn armen en hij wordt warm. Hij ziet dat kindje graag, hij ziet ons zoontje graag!
Hij straalt en is een fiere papa.
Ik denk dat het allemaal voorbij is nu. Het loopt ook allemaal zo goed!

Kerstmis is daar, onze tijd. Hij blijft bijna continu thuis, bij ons.,zijn vrouwke en zijn zoontje. Hij ziet er gelukkig uit.
We zijn een gezin.
Mijn wens in vervulling. Een gezinnetje met de man van mijn dromen.
Ik kijk naar mn kindje en bedenk hoe blij ik ben dat hij zo op zijn papa lijkt.
Sam is een andere man geworden. Hij helpt goed mee in het huishouden.
Zorgt voor mij en Thomas...
Is van onschatbare waarde voor mij. Is een deel van mij. Niets kan hij fout doen.
Hij is mij. Wij zijn wij.
De winter is voorbij...uiteindelijk verhuizen we naar een appartementje. Wij met z’n drietjes.


Een meisje
En dan steekt de angst de kop op.
Hij wil weer uit gaan, mist zijn vrienden, mist het uitgaansleven.
Zijn vrienden gaan met z'n allen naar Spanje, snowboarden, naar festivals. Vragen hem overal mee naartoe.
Hij blijft plichtsgetrouw thuis, maar probeert zelfs niet meer te doen alsof hij het doet omdat hij het wil.
Laat enorm merken dat hij het doet omdat het MOET.
Hij begint weer te liegen en te verzwijgen, en ik begin stilaan te flippen.
Word abnormaal achterdochtig, ben stikjaloers op alles en iedereen.
Ik wil zijn volledige aandacht en hij mag geen minuut meer ergens anders heen.
Het voelt alsof hij wegglipt. En ik durf hem geen seconde uit het oog verliezen.
Er komt geen einde aan. Stilaan begin ik terug af te vallen.
En voor ik het weet zitten we weer waar we waren.
Extreem afhankelijk van elkaar, fysiek geweld langs beide kanten, roepen, gillen, huilen.
Maar ook SMOOR verliefd, elke dag opnieuw.Dat vervaagt niet.
Hij is het.
Plots begin ik bang te worden. Geef meer en meer toe.
Hij krijgt zijn flatscreen, "mag" elk weekend uitgaan.. Wil dat hij gelukkig is. Ik zie dat hij niet gelukkig is hier..
1 keer zegt hij letterlijk dat hij niet wil dat dit zijn leven is en gaat blijven. Hij breekt me.
Ik droom dat hij huilt voor een ander meisje, precies zoals hij voor mij deed toen ik in Frankrijk woonde.
Ik word zwetend wakker en vraag hem of hij iemand anders heeft.
Hij stelt me gerust... toch... iets voelt zo anders aan.

Er is een meisje. In zijn geliefde vriendenkring, waar ik al van in het begin jaloers op ben.
Ze is een typische schoonheid, bruin haar, blauwe ogen, groot meisje met stralend witte tanden, volle lippen..
Ieders droom. Elke keer als zij voorbij rijdt op haar scooter en dag zegt tegen mij of Sam, krimp ik in elkaar, voel mij lelijk.. of gewoon minder mooi, voor Sam.
Zij is echt iets voor hem.. juist dezelfde..
Ik zie dit ook wel! Daarom dat ik hem vroeg of hij haar mooier vond dan mij, iets voor haar voelde. Weer stelde hij me gerust.
Wanhopig probeer ik zijn aandacht te trekken, ik ga elk weekend als hij naar zijn vrienden gaat zelf weg met mannen.
Ik doe weer net zoals twee jaar daarvoor.
Hij begint cadeautjes te kopen voor mij.. Heel even krijg ik de indruk dat het allemaal heel goed gaat tussen ons.


Deze keer echt
Thomas wordt 1 jaar.
Sam doet de laatste weken echt vreemd als het gaat over weg gaan. Hij is duidelijk helemaal in paniek als hij eens niet kan gaan. Even schiet die droom mij weer te binnen.
Zou hij iemand anders hebben? Nee.. dat KAN niet! Sam niet! Hij sterft nog liever dan weg te gaan van mij.
Maar dan..
op de vrijdag voor Thomas zijn verjaardagsfeest hebben we onze zoveelste ruzie.
Ik voel een verschil, ik voel dat hij deze ruzie bewust begonnen is en de ruzie in die mate aan het sturen is zodat hij slecht afloopt!
Hij zegt me dat hij dit meer dan beu is en dat hij nu uit elkaar wil.
Dit heeft hij de voorbije jaren al zo vaak gezegd.. Maar deze keer voelt het anders.
Deze keer is het echt waar. Dat voel ik!
Ik huil en gil de longen uit mijn lijf. . . NEEEEE!
Hij gaat weg en blijft bij zijn moeder slapen! Ik geloof het niet. Dit heeft hij nog nooit gedaan.
De volgende dag zit ik in bad en besef ik dat ik het de laatste maanden helemaal fout heb aangepakt.
Ik besluit mij helemaal aan te passen, hem een schone lei te geven, te vertrouwen en van nul te beginnen.
We bellen en ik vertel hem dat ik het nu allemaal echt wel heb ingezien.
Hij zegt me dat het te laat is, dat hij zijn keuze heeft gemaakt en dat zijn besluit vast staat.
Wablief?


Nachtmerrie
Ik huil, smeek hem om bij mij te komen slapen, dat het morgen Thomas zijn eerste verjaardagsfeest is, dat ik al zijn en mijn familie en vrienden heb uitgenodigd.
Dat ik dit niet alleen kan..
Hij zegt me dat hij nog wel een nacht komt slapen en nog wel een dag mee komt helpen voor het feestje.
Hij komt bij me liggen en ik voel het.. zijn aanrakingen zijn niet meer hetzelfde. Hij heeft iemand anders: ik voel het!
Hij zegt dat dat belachelijk is, dat hij nog steeds van mij houdt . dat het nu gewoon even niet meer gaat, door de ruzie.
Thomas zijn feestje is een nachtmerrie.
Ik kan mij niet goed houden.
Al probeer ik.

Na het feestje blijven mijn vader,mijn zus, mijn beste vriend, mijn beste vriendin en Sam zijn moeder nog even zitten.
Sam begint zijn spullen te pakken en ik barst in tranen uit.
Ik roep tegen hen dat hij iemand anders heeft! Ik geraak helemaal overstuur. Weet niet meer wat ik doe of zeg.
Sam komt zachtjes naast mij zitten, neemt mij in zijn armen en zegt dat hij niemand anders heeft. Dat hij gewoon wat tijd nodig heeft voor zichzelf.
Dat ik hem die moet geven.
Iedereen zegt, "Dat is waar schat, niet bang zijn. Hij is eventjes overspannen, net als jij. Geef hem wat ruimte. Dan kan hij rustig terug komen."
Zij voelen niet wat ik voel, zien niet wat ik zie.
Sam pakt mij op legt mij huilend in bed. En vertrekt.

Bang iets te vinden
De volgende weken verlopen vaag en als in een roes.
Ik vraag hem dagelijks of hij nog terug komt, hij zegt me dagelijks dat hij het niet weet,
ik vraag hem dagelijks of hij van iemand anders houdt, hij zegt me dagelijks dat dat onzin is.
Kerstmis. Ik vraag hem om kerstmis op z'n minst bij ons te komen vieren. Dat ik kapot ga, dat ik hem mis. Dat het onze dag is, al jaren..
Hij zegt me dat hij niet meer van me houdt. Dat hij niet meer terug komt.
k gooi mijn gsm weg, dit heeft hij nog nooit gezegd.
Ik ga op de stoep zitten en roep de longen uit mijn lijf. Ik zie niets meer .. ben gebroken.. wil dood.
Dan komen mijn vader en mijn zus naar buiten.
Ze proberen mij te troosten, hun hulp is nutteloos, niets kan mij raken, ik ben een koud leeg omhulsel en niets kan mij verwarmen.
Ik weet niet hoe, maar ik ben boven geraakt, ik lig in bad.. ik huil.Ik denk dat ik ga sterven van verdriet. Dan denk ik pas aan Thomas.
Besef dat als ik toegeef aan mijn gevoel, Thomas daar de dupe van zou worden.
Besluit dit niet te doen, mijn pijn weg te duwen en al mijn aandacht, liefde en energie in mijn zoon te stoppen.

Zo gaan de dagen voorbij, ik ga werken, probeer mij vrolijk te houden, spreek veel af met vrienden.
Spreek af met Tom, een jongen waar ik vroeger zo verliefd op was.
Hou me bezig, zelfs nieuwjaar ben ik gaan "vieren".
Mijn zus komt voorlopig bij mij inwonen.. bang dat ik mezelf iets aan zou doen. Of nog meer zou vermageren..
Ik groei dichter en dichter naar Tom toe, vooral als vrienden. Hij luistert als ik hem vertel over mijn zorgen, mijn verdriet.
Sam vraagt niet achter Thomas, hoe kan dat nu dat hij hem niet mist? Zijn eigen zoontje? We spreken voorlopig af dat hij elke zondag naar hem toe komt.
Zo weinig.. wat goed is voor mij.. Maar toch vreemd is. Na 1 jaar elke dag samen door te brengen,
Moet dat voor Sam normaal gezien toch moeilijk zijn om plots niemand meer in de buurt te hebben die van hem houdt?
Al snel komt de waarheid aan het licht. Sam heeft gekust met iemand anders. Mijn zus heeft dat ontdekt op een foto op internet. Eerst ontkende hij het in alle kleuren,
Uiteindelijk bleef ik vragen van wie de knieën waren van het meisje met haar mooie blauwe kleedje op de foto, je kon haar gezicht niet zien. Al gauw bleek mijn gevoel weer te kloppen. Uiteraard was het dat meisje waar ik altijd al zo jaloers op was. Waarschijnlijk was dit al langer bezig.

Een meisje van 19 jaar, dat nog thuis woont, waarmee hij niets heeft meegemaakt.
Een meisje zonder inhoud. Een meisje dat geen kindjes wil, een meisje dat enkel geeft om banale dingen..
Ik heb niet lang geleden naast haar gestaan en hem gevraagd of hij haar mooier en beter vond dan mij, hij heeft nee gezegd, wat moet hij toen gedacht hebben?
Dat ik helderziend ben? Dat ik in zijn gsm had gekeken? Dit deed ik al lang niet meer, bang iets te vinden.
Daarom is hij dus weg gegaan.
Hij heeft gewoon gekozen voor een ander leven. Uiteindelijk heeft hij nu wat hij al jaren wou.
Hij woont terug thuis, kan elke dag op café met zijn vrienden, elk weekend uit, elke vakantie mee op reis.
Hij heeft alles.
Alles geruild voor Thomas en mij.

Dan vertelt hij me dat hij echt samen is met dat meisje, nog geen maand na we uiteen gegaan zijn). Ik val nog één keer hard en diep.
Onbeschrijfelijk. deze pijn.
Ergens wist ik het al lang, al bleef ik het voor mezelf ontkennen..
Dus ik bel Tom op, zeg dat hij welkom is om bij mij te komen slapen vannacht.
Niet echt uit wraak, ik wou al lang dat hij eens langs kwam, maar liet geen mannen binnen in "ons" appartement.
Uit respect voor hem, in de hoop dat het nog wat zou uitmaken. Nu maakt niets meer uit.. nooit meer.
Tom komt binnen.
Blijft slapen.. en 's morgens worden we wakker door mijn telefoon.

Sam belt.
Hij zegt dat hij een auto had zien staan vannacht, dat hij eventjes dacht dat ik iemand binnen had gelaten in "ons" appartement, hij wou even checken.
Ik zeg rustig dat het waar is en vraag wat het hem nog kan schelen?
Hij wordt helemaal gek, agressief, paniekerig.
Ik leg op en begrijp er niets van.
Even later staat hij voor de deur, bonkt op de rolluiken belt aan. Hysterisch.
Hij belt en belt, ik neem op en zeg hem dat hij mij met rust moet laten. Dat hij een vriendin heeft nu en ik dus vrij ben om te doen en laten wat ik maar wil.
Hij huilt en zegt dat hij zijn vriendin wel zal buiten zetten, dat hij mij terug wilt, dat hij fout was.
Ik leg op. Ik geloof hem niet meer.

De week daarop probeer ik hem te bellen, hij neemt niet op, sms't me dat hij in Parijs zit. Met haar.


Omring mij
Elk bericht dat ik krijg van hem doet pijn. Hij is echt een nieuw leven begonnen, met haar. Zonder mij, zonder zoontje.
Kan dit zomaar? Is dit mogelijk? Ik geloof mijn oren niet.
Maar hij stuurt ook nog dat ik de mooiste ben en dat hij haar enkel gebruikt om over mij te geraken.
Dat zij tijdelijk is, en ik de vrouw van zijn leven blijf.
Ik loop weg van mijn pijn. Leef in complete ontkenning.
Zeg mezelf dat hij wel terug komt, dat hij wel spijt zal krijgen. Dat ik beter af ben zonder.Stort mij hals over kop in een relatie met Tom.Een perfecte man.. die alles voor me doet en in mij zijn toekomstige vrouw ziet.

Na twee maanden word ik wakker naast Tom en besef dat ik niet meer verliefd ben op hem, waarschijnlijk ook nooit echt geweest.
Zeg hem dat het over is en laat hem stikken.
Begin weer veel uit te gaan en omring mij met jeugd.
Sam belt me regelmatig op om me te controleren, heeft commentaar op mij en mijn levensstijl.
Zegt dat als ik zo doe, hij Thomas van mij weg zal nemen. Dat geen enkele man goed genoeg is om zijn vaderrol over te nemen.
Dat hij wil dat we uiteindelijk toch terug samen komen..als hij zijn nieuwe leven weer beu is.
Af en toe komt hij langs en kust mij. Waarna hij zegt hem niet te sturen of bellen..Want dat zijn nieuw vriendinnetje dat dan kan lezen.
Hij brengt me in de war. En eventjes geloof ik er weer in.
Dan belt hij. En zegt me dat hij ruzie heeft met haar. Begint te huilen.Ik ga naar hem toe, pak hem vast.. troost hem.

Dit is mijn nachtmerrie die uit komt! Hij huilt voor haar, zoals hij voor mij deed toen ik nog in Frankrijk was.
Hij is er echt in geslaagd verliefd te worden op een ander. Op die unieke manier dat wij verliefd waren.
Het begint stilaan door te dringen dat hij nooit meer terug komt.


De ideale man
Nog eens een paar maanden later.
Ik ben het uitgaan beu. Het ontkennen beu.
Ik ben op en helemaal kapot vanbinnen.
Net op het moment dat ik weer de bodem raak, geen vooruitzicht meer heb en mij onbemind voel.. stopt Tom een zelfgemaakte DVD in mijn brievenbus. Waarin hij op een leuke, originele manier verklaart hoe graag hij me altijd zal zien en hoe zeer hij van die korte periode had genoten toen we samen waren.
Even later krijgen we weer contact en na een maand ben ik weer verliefd op hem.
Dan beleef ik de mooiste zomer aller tijden. Ik ben verliefd op een door en door goeie jongen.
Die van mij houdt tot in het oneindige, op wie Thomas verzot is, die me begrijpt, mijn beste vriend, de ideale man..

Nu ... beginnen de dagen te korten, kerstmis komt dichter bij en alles lijkt op me af te stormen.
Herinneringen overvallen mij op de meest onverwachte momenten.
Sam.
Ik slaag er niet in te voelen voor Tom wat ik voelde voor Sam.
Ik slaag er niet in Sam te verwerken.
Ik voel niets meer voor Tom, behalve vriendschap en een soort liefde die je voor je beste vrienden voelt.
Alles doet me plots weer aan vroeger denken, ik droom elke nacht over Sam.
Over Sam en zijn nieuwe vrouw.
Niet dat ik hem zou terug willen.. maar het is zo pijnlijk te bedenken dat niemand hem zal kunnen vervangen, en ik zo vervangbaar ben.
Meer dan 1 keer is hij in mijn armen komen huilen voor haar, meer dan eens heb ik met haar gebeld en gezegd dat alles wel ging goed komen tussen hen. Ik ben gek.
Nooit heb ik haar verteld dat hij haar heeft bedrogen met mij, nooit heb ik Sam iets in de weg gelegd.
Nooit heb ik hem om geld gevraagd voor Thomas, nooit iets verweten of hem proberen raken.

Altijd ben ik er voor hem geweest en nog.
Ik verloochen mijzelf, voor hem. Ik verjaag mijn verdriet voor Thomas.
Ik heb het gevoel dat ik geef en geef en leeg ben van binnen.
En dat ik neem en neem van Tom. Waar ik niets aan terug kan geven.
Mijn hart hangt met kettingen vast aan de herinnering van mijn enige ware liefde.
Van die enkele korte momenten waarin alles goed leek te gaan.
Die van onschatbare waarde zijn. Die kleine momentjes, vastgelegd met de camera.. filmpjes waar ik niet naar kan kijken.
Vastgelegd op foto's die af en toe opduiken, en ik niet kan weggooien.
Vastgeroest in muziek, parfum, beelden, geluidjes die uit Thomas zijn speelgoed komen.
Sam zit in mij, op mij, als een litteken..
Hij houdt van haar, ik word daar dagelijks mee geconfronteerd.. maar kan het nog steeds niet geloven.
Hij geeft niet om Thomas, hij geeft niet om mij.
In tegendeel! Hij probeert al een jaar om ruzie te maken, wil mij zo graag haten, doet echt zijn best om redenen te vinden om toch maar weer boos te kunnen zijn op mij.
Kwetst mij, breekt mijn hart en blijft me pijn doen...

Kerstmis komt dichter en dichter bij... Nooit meer onze tijd
Nausikaä van Houten, Brussel





Brief 231109
Mijn Grote Liefde


Onze relatie begon zo heftig. We waren zo intens gelukkig met elkaar. Helaas zo verliefd als we in het begin op elkaar waren zo abrupt beeindigde jij onze relatie.

Oke we zijn elkaar op het verkeerde moment tegengekomen. Ik was nog getrouwd en dit bracht de nodige pijn en verdriet voor jou met zich mee, ook heb ik zoveel andere mensen hiermee pijn gedaan en dit had niet zo mogen zijn. Ik heb enorm veel last van schuldgevoel gehad en ik weet ook dat ik dit niet meer wil meemaken.

Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en konden we samen zijn. Toch bleef het verleden tussen ons in staan en voor jou bleef dit moeilijk, je had veel momenten van verdriet.

Ik heb zoveel gegeven en wilde graag met je verder. Jij begon te twijfelen en de onzekerheid bij jou sloeg toe. Ligt het aan mij of aan het verleden. Diverse keren heb je aangegeven dat je gevoel voor mij niet meer goed was. We waren zo dol op elkaar en ik snap nog steeds niet dat zoiets zo voorbij kan zijn.

Langzaam zag ik je veranderen en soms waren er momenten dat ik je niet meer herkende. Mijn lieverd waar ik zo goed mee kon praten en die mij de aandacht en steun gaf die ik nodig had nam steeds meer afstand. Je stelde je koel op en was er niet altijd meer voor me, dit heeft me zoveel pijn gedaan.
Toch heb ik ons niet willen opgeven en heb ik gevochten tot het einde voor ons.

Je bent in de afgelopen 2 jaar zo belangrijk voor me geworden dat ik me niet kan voorstellen dat je nu gewoon uit mijn leven verdwijnt. Ik weet ik heb je veel pijn gedaan maar je weet ook dat als ik alles zou kunnen terugdraaien ik dit zeker gedaan zou hebben.

Met het idee dat ik zonder jou verder moet kan ik slecht leven. Zeker heb ik genoeg aandacht van andere mannen maar dit is niet de oplossing voor mijn verdriet om jou. Ik kan me zeker niet geven aan iemand zolang jij in mijn gedachten bent. De herinneringen ik word er gek van.

Mij negeren lijkt voor jou nu de enige optie en op deze manier hoop je mij uit je systeem te kunnen wissen en misschien werkt dit wel, de tijd zal het leren.

Ik weet dat ik de strijd moet opgeven en dat het tussen ons over is maar een klein beetje hoop blijf ik houden. Je was mijn grote liefde en je zal altijd in mijn gedachten blijven.

Aan de gedachten dat je een nieuwe vriendin krijgt waar je uiteindelijk erg gelukkig mee wordt en de dingen mee zult delen die wij hebben gedeeld word ik op het moment niet vrolijk maar ik realiseer me dat ik je moet loslaten.

Lieve schat ik zal voor altijd van je houden.
G





Brief 201109
Onmogelijke liefde


Een onmogelijke liefde is iets waar je geen grip op hebt
Daar heb je geen medicijn voor, geen recept
Je wil zo graag dat degene voor jou kiest
Constant ben je bang dat je hem verliest
Dat je hem nooit meer kan zien en in je armen kan nemen
Want dat geeft toch alleen maar problemen
Altijd maar blijven hopen
Soms bekijk je het nuchter en denkt dit is toch bezopen
Dat je het zover laat komen dat je constant in verwarring en in de stress raakt
Als hij lieve dingen tegen je zegt, je weer hoop krijgt en hij het dan weer verzaakt
Maar hem loslaten is het laatste wat je wil
Elk woordje wat hij tegen je zegt zie je positief, zelfs als hij koel is, kil
Dan denk je, hij heeft gewoon een slechte dag
Morgen is het weer anders, dan bekijk je het weer met een lach
Je denkt dat je het allemaal wel aan kan
Je hebt alles voor hem over, want hij is toch “the one”
Maar de mensen om je heen zien wat het met je doet
Zeggen tegen je gaat alles wel goed
Ja, zeg je uitdrukkelijk, want je eet, drinkt en slaapt goed
Maar van binnen word je kapot gevreten, kilo’s val je af,
maar dat is niet iets wat er toe doet
Je geniet van elk moment dat je met hem hebt
Ook al is het alleen maar via de telefoon of chat

Het moeilijke vind ik van een onmogelijke liefde, is als hij dezelfde gevoelens heeft
Dat hij ook geen kant op kan, het ook maar net overleefd
Wat is dan de beste keuze die je kan maken, vraag ik mezelf dan af
Moet je elkaar loslaten, ieder z’n eigen weg gaan, maar dat is toch maf
Als je de liefde van je leven hebt gevonden, zou je daar toch voor moeten gaan
Ook al kom je voor hele hete vuren te staan
Als je echt van elkaar houd, dan kom je hier samen doorheen
Dan trek je het onderste uit de steen

Maar soms is het zo dat het beter is om elkaar los te laten
Elkaar nooit meer te zien en zelfs niet meer met elkaar te praten
Dat je zoveel van elkaar houd en beide inziet dat het zo niet langer kan
Dat je beide er aan onderdoor gaat, want dat is zeker niet jullie plan
Het zal hartverscheurend en behoorlijk pijnlijk zijn
Maar beter voor beide op de langere termijn

Welke keuze er ook gemaakt wordt, makkelijk is het niet
Je moet hier behoorlijk sterk voor in je schoenen staan, dat is iets wat ik wel inziet

Redone





Brief 071109
My final letter to you


MXX,
As you know last year I was hoping that you maybe would be willing to try to grow
back to each other again some day, but your decision was already made many
years ago. Unfortunately I had to find out that my love for you was so deep, after
all damage was done. However, I will never understand why your attitude was
always so cold, ignoring and avoiding to me, all those years we where together. My
dreams to have a family together, and having you as my woman was a “ Mission
Impossible” after all. My emotions are bit by bit disappearing as I notice, and the
sea of tears I have had, the enormous pain, and torturing sadness have made place
for more peaceful feeling about the whole situation.

So the reason why I want to write you this letter, is that I have been thinking last
year more and more about the following situations I have experienced with you, in
our relation, asking myself whether they are really true.

You in person will probably wipe away all stories in this letter, like you always
denied everything about your mistakes and agonizing attitude to me, For me, you
will never walk away innocent. Maybe I might see some things wrong, but guess
that everybody can understand that it also never can be that there is nothing true
from this. People who know me, know also that this cannot be all nonsense. And I
am not liar either, and I don’t tell Fairytales.

I have done many mistakes myself. I definitely was not easy to handle in the
stressed situation I was in, and I know that I have called you bad names, and that it
has escalated many times. I regret all so much. For long time I have looked back
and asked myself, where did things go wrong? And I asked myself every day, What
have you done for me in Finland ?

The fact after my experiences is that you never gave me any love or any support.
My frustrations, unbelief about the way you have treated me, and following
madness from loneliness and your aversion against me, has blown my mind many
times. Ignoring, no interest, keeping distance and refusing your partner as an
immigrant and the father of your kids is one of the most hurting actions you could
ever do to me, and you did it without any regrets. More less secret, shameless and
ice cold!

Never
You never helped me or advised me good what to do. Actually the only good thing
you have done for me is going with me to get my insurance-card and registration
for that. Besides our 2 beautiful children I cannot find any more reason to
appreciate you for my being today in Finland . 2 beautiful sweet children and a
roof above my head is what you gave me. If you know more good things then
please tell me? ‘Cause all those years you have avoid me, Ignored me, kept
distance from me, and refused me to come close to you. How do you make
somebody’s mind crazy? You really don’t understand this?
I think you knew very well what you where busy with. Simply getting me out of
your life. By nagging to me, ignoring me, avoiding me, having secrets, being
sneaky, and putting me down every week. I keep on being surprised how
shameless and cold you are in acting like not being guilty of anything what has
happened between us. Ice cold, without any regrets. Its unforgivable for me.

Let me explain you clear with examples for the last time, what kind of woman you
where for me:
Lets start with your homesickness in Holland . Of course that was sad it happend.
I’m not sure but I think that it was never your plan to stay in Holland anyway. At
least you never gave me that trust, ‘cause you where still registrated in Finland ,
and the Dutch language class and visiting my friends where sure not your
favourite things to do. Strange thoughts I had then already. However, I decided to
go with you to Finland and to give up everything for you and N. My job, my house,
my friends, my hobbies, my family, E-VE-RY-THING!! That was not easy but I hoped
you would respect that and realised the value of doing such a thing. Unfortunately
it was all different.

Finland
We never had deep conversations about anything. We never had a big laugh
together. Never talking with me, never showing interest in what I do, never no
advice for good help in a new strange country. Also we never talked a lot about
your past, or about your mother, or about your feelings. And you never asked me
anything! You only kept on accusing me for doing things wrong.

You never gave me any advice how to integrate in Finland . Where to go to, how to
do things, nothing I can mention. my million questions with no answers. How
many times I asked you a question and you said “I don’t know”, or even you just
didn’t gave me an answer at all. That you say I don’t know is not a problem for me
at all, but even not finding out, or trying to search for advise, that was not fair in
my situation. And when I kept on asking you just where acting like the program on
TV was much more important, and just didn’t answer me not even after 5 x asking.
Yes I got angry then.

My language problem. Should have been priority nr 1 for you too!! Help me with
teaching me Finnish!! You never did your best to teach me Finnish. What I speak now, and that’s not so bad anymore, is what I learned totally on my own.

You never gave me any answers on my questions for help. When I asked for advice
you always said, I don’t know! It sounds as thunder in my mind. Maybe no problem
that you don’t know, but you didn’t even do your best to find out things for me.

Your HOUSE-RULES! And the nagging and complaining about the million things I
did wrong in the house. The orders you gave me based on the house-rules, made
by you!

Just a touch, a kiss or a hug. You absolutely never did!! You never gave me a
spontaneous kiss or a hug. When I wanted that you turned away from me.

You never asked me; How was your day? Or how are you? Or, How do you feel?
Or, what can I do for you to help?

You never ever did any approach to make love with me. NEVER!! Not even from the
begin we where together. Not when you lived in Holland , never on vacations, and
never in Finland . It was me who had to make approach for that. You never did. And
later after our first year, when I tried, you always turned your back to me and
refused me.

You never ever told me “I love you”. Even not when I told you that I do love you. If
you would have ever said that to me I would definitely remember ‘cause it would
have been an unique moment I would have never forget. I have said it to you many
times, and then you didn’t say it to me, my god, how humiliating it was then
already. Guess I didn’t want to realise that you wanted already to live separate
from me.


Always accusing
You never gave me any compliment for what I did, or when I had some success
with my work, never ever any compliment. When I got a new job you where not
even happy for me. You showed that so clear. One of the strangest experiences I
ever had. I was so happy with my new job. And you didn’t care at all about it. Didn’t
congratulate me at all! It rather felt that it was a disappointment for you ‘cause the
possibilities for staying here became suddenly good for me. That was not in you
plan, I suppose.

Always nagging to me. With our children or in the house I never can do things
rights. Nothing is good enough. When N was small you even tried to learn her that
daddy was a bad guy, till I noticed and told you that. After then you stopped. You
have put me down and try to humiliate me in front of her. And always accusing
and nagging for what I do wrong, playing with them on the wrong time, gosh I
must be a bad father for your children, huh?

The time that I was searching for a job was very difficult for me without any
support. Example, the day that you gave me a phone number to call to the harbour ‘cause you had got that number from somebody from your work and I could start
working there if I just would call. I could even speak in English is what you said.
After I called and noticed that I had to speak Finnish I sent you message with what
was happened. You never spoke any word about it anymore, even not on the same
day, and you didn’t see or cared how bad and small I felt then. Its not that I blame
you for not getting that job. But the fact that you didn’t call me back, and didn’t
even speak a word about it anymore, showed so much to me how you really are, I
never forget. And again I was being let down. And you didn’t even care how I was
feeling.

Your weird accusing to me when J got born that you had in mind that I didn’t want
J. What a crazy thought was that. It was never an issue, outside the hospital I was
crying from happiness about him.

Your always denying about your mistakes over and over again. First bait on me,
nag to me, every day telling me what I do wrong, and yes, while being so
depressed and let down, I got mad. Never ever it was your mistake not anything.
How can that be true?

When I asked for translations, had to ask it 5 days and then you could accuse me
again of getting angry because I started nagging about your laziness .

The time when I had no money anymore 0,- euro’s on my bank account, after I was
1,5 year in Finland . All my money from a sold house was gone. 60.000euro! And
when I asked you, what do I do now? or when I told you that I maybe need to go
back to holland, you just said, Ok, I understand when you need to go back, bye!
And still you kept on asking me every week for grocery-money when I stayed
anyway. Isn’t that ironic? It’s a period in my life I never forget. I was paralysed for
months. So much it was hurting that you would let me go so easy, ’cause you
really never fought for me! I believe and understand that we where not lucky either,
you pregnant so fast, me as an immigrant after a successful life in Holland, where I
had everything close by,.. it was all not easy. But only your pregnancy is no good
excuse to ignore and avoid me as an immigrant and the father of your children.

The many times that you turned away from me when I wanted to come closer to
you. You have refused my love many times. That where signals already, and guess
that I didn’t know what to do with it the just getting angry about it, and again I was
devastated.

The many times that you surprisingly started to nag and accuse me out of a quiet
normal moment. And with a few words you knew how to break me, while I didn’t do
anything wrong. Your super-surprising acts to break me each time. Gosh, I never
understood why you did that but for long time you must have known that I was
only the father of your kids, not your lover anymore.

Not even a place for me on the sofa in your house. Because you where there
always spread, and there was no space for me close to you. Your always ice cold behaviour when I told you enthusiast some success about my
work. When I was happy you where a master in breaking my happiness
immediately with a few accusing words about totally something else. It happened
so many times. Never any interest you had in me?

The times that I would like to see something on TV. Always doing difficult about
my passion for Football, which you didn’t care nothing about which I understand.
But Even when you where sleeping on the sofa and I would switch the channel you
nagged to me, which after you went to bed angry. And I didn’t do anything wrong
at those moments.

For example with the world championship soccer. I was telling you months before
already how excited I was to see some games. When the games started you still
did difficult about switching the channels,..with each game. Still you wanted to
keep your program even when the game was already started and you where almost
sleeping. And when the moments where there, you just liked to irritate me over and
over again.

The times that you kept on talking bad about me to the children. Telling N that
daddy was a bad men. This was so, so mean!

Your split personality to me. For example, when we had a fight or an argue, I was
always devastated and broken from it for a few day’s. Couldn’t even take my phone
for somebody because I felt so bad from it, sleepless nights. You could talk and
laugh with somebody just after it happened, you could act like nothing was ever
happened. I saw it many times. I still wonder, how do you do that?

On Holiday In turkey last year when you refused me and ignored me when I wanted
to come close to you. And when you accused me every day of being a useless
father. 14 days in a row. Guess it was the last drop which needed to happen for
total escalating.

Accusing me as a cheater after an innocent kiss & hug from a worker there who
liked me. Using it for that your trust is gone. MXX, you didn’t touched me for 5
years anymore. I was flattered from attention which I got from somebody finally!
And after all nothing happened with that lady. So its actually very silly how you like
to use that as your example that I should have cheated on you.


Secret life
When I joined the hotel-show on holiday last year. N was so happy and admiring
me. You where angry that we came home late and you didn’t showed any interest.
And you didn’t wanted to know or cared anything about it. It was a very nice thing
for me and N. You just broke me down with a few words and annoying attitude.

Your secret life. Of course I started digging in your secret life ‘cause you never told
me anything. Ok face-book might be looking innocent but all the male friends you
have there, I didn’t know anybody of them. And you never ever told me anything about them. You must have been busy with that already for long time. Of course,
any men would get jealous. If there is your ex- lover or future lover or not, or
maybe just friends, its very strange to notice that you have so many male-friends
which I never heard of, and it sure says something about the secret life you had for
me. This really confirmed my sad feelings that I never really have known you.

The judging part, something you always did to me. I remember that you many
times told me that you where imagining that I wanted a woman as a slave, who
should do everything for me. That I expected that men was more then woman,
amazing nonsense you had in mind about me, so many times, and with total
disbelief I stayed behind and I always was very disappointed about those attacking
and judgements. You didn’t talk with me, or you didn’t ask me anything, but you
liked to judge me. How many times you came up with ridiculous stories about how
what I expected from my partner? Many times! So humiliating that always was.

By the way, with your first pregnancy when you where back in Finland after your
misery in Holland it was heavy for you, but not easy for me either. Stressing period
and while you where pregnant from N, telling me that I was weak, yes you did that
over the phone, you where just a few months pregnant, and yes you told me
several times that I was a weak men, and then I wasn’t even living in Finland yet.

One of the most ironic story from our relation and separation is how active you
where helping me with packing my stuff when I was leaving you. Never ever before
you helped me so active. Never before you where there for me. But packing my
properties, clothes and things while I was leaving you, you did as my best friend. I
just couldn’t believe it was true. You sounded so happy! Can you imagine how I
must have felt?

Taking a laptop from me for your birthday and not even a “Thank You”. Maybe not
so smart that I gave you that but still, not even a ‘Thank you’. Your recent accusing
about my so called smelling car and my smelling hands while I was installing that
laptop for you. I asked N if it was true, and she confirmed that nothing was
smelling on me. Your careless attitude and shameless feelings about what’s
coming after this all. You know how difficult it is for me to stay here. My worst
scenario is that I become forced to leave this country and my children, and its
quite close by! And you don’t care, or ever cared even a bit about that.

So the conclusion I have after thinking about all these proofed examples, are
clearly the following two hypotheses, based on the true character of you and of our
previous relation;

1- You always denied all your mistakes, but with that attitude you show so clear
that you have never really loved me, an that you have created the most weird
situations to break our relationship and get me out of your life.

2- It’s a clear fact that I as an immigrant, and the father of your kids, have been let
down by you so much. You have let me swim in a strange country, you haven’t
helped me with my problems when I arrived here, you never gave me real love, or support, and you never showed any respect for the move I have made to leave
everything behind in Holland and come live with you in Finland.

I suppose that I have remind you well about all your failures to me with this letter. I
am now ready to really say good bye to you, as my previous woman and as my
once lover. Only as the mother of my children we stay, as to me, in contact.

Anyway,. after all I sure not regret my experiences in this country. It’s a great
experience that I have lived in a strange country, with a difficult language an a
different culture, where I had to survive on my very own. It was a real hard lesson, I
have faced so much sadness about all this, but the good thing from all this is that
it has made me a lot wiser and stronger person.

MXXXXXX





Brief 261009
Bedankt voor de goede tijd lieverd, ik zal ze nooit meer vergeten
Van een jongen van 15 jaar


Toen ik naar de middelbare school kwam voelde ik me een klein beetje ongelukkig.
Ik miste een ding, en dat was jij!
Toen ik haar zag zitten in de aula, werd ik helemaal warm van binnen.
Ik ging met vrienden zitten aan een tafel, maar mijn gedacht was niet gericht op mijn vrienden.
Maar op jou!
Elke keer jou blik in mijn ogen, deed mij opnieuw verliefd worden.
Elke keer dat ik je zag, maakte je me opnieuw verliefd.
Toen ik jou zag, kon ik niet meer genieten van het weekend. Ik moest en zal weten wie je was en hoe je heette. Na lang zoeken op hyves, had ik je eindelijk gevonden! Ik heb je meteen als vriend toegevoegd, en na een poosje wachten had je me geaccepteerd. Elke dag opnieuw keek ik op je hyves voordat ik naar school ging, en toen ik terug thuis was.
Mijn blik was alleen maar op jou gericht lieverd.
Na veel contacten en smsen, en zelfs op de gala foto geweest hebben we voor de eerste keer afgesproken. Met nog 2 andere meisjes zijn we naar Arnhem gegaan. Eerst naar de bioscoop (Film Radeloos), en daarna door de stad gelopen. Met het avondeten hebben we gegeten bij ‘Pinoccio’ in Arnhem. Na het lekkere eten, hebben we een ijsje gekocht, en toen met de trein terug naar huis gegaan.
Ik vond die dag echt super gezellig, en zal hem nooit meer vergeten!

Eindelijk op 23 januari 2009 kregen we onze eerste keer. Ik was die dag extra vroeg naar school gekomen, omdat jij er ook vroeg was. Ik vroeg je om verkering, en je zei Ja. Ik was toen zo gelukkig, ik dacht dat ik de hele wereld samen met jou aankon. Die periode vind ik één van de mooiste momenten van me hele leven!

Als ik de tijd kon terug draaien, had ik het gedaan schat. Helaas is onze eerste relatie geëindigd op 10 maart 2009. Het weer was toen slecht, en toen ik thuis kwam was ik helemaal doorweekt. Tranen van verdriet gingen over mijn wangen heen.. Alle smsjes 1000x doorgelezen, hopend in mijn kamer op een tweede kans, maar waarvan ik dacht dat die nooit meer zou komen. Na een andere vriendin er tussen te
hebben, is het tussen mij en Sanne toch nog goed gekomen. Het contact kwam weer, en voordat we het wisten hebben we weer afgesproken. We hadden toen vakantie en ik hadn toen gevraagd of ze ijsje wilt gaan halen.
Dat vond ze goed, en toen ben ik snel op de fiets gestapt naar haar stad toe. Heb aangebeld en we zijn toen naar de cafetaria in Laag‐Keppel gefietst. Na een lekker ijsje te hebben gegeten, hebben we een mooie route terug naar je huis gefiest. Halverwege begon het een beetje te regenen. Toen je achterop de fiets zat, pakte ik je hand en mijn hard ging als een gek tekeer. Ik wist dat ik weer opnieuw verliefd was. Ik
ben toen nog even bij je naar binnen gegaan, en het was rond een uur of 5 dat ik naar huis ging. Ik heb me toen voorgesteld aan je moeder, en toen op de fiets terug naar Dieren gegaan. De hele dag zat je in m’n hoofd, denkend naar het moment dat we weer iets zouden krijgen, en we op 27 juli opnieuw een relatie kregen, was dit de mooiste dag van mijn leven! Het was een zomerdag, de zon scheen volop met een licht briesje wind. Ik heb nog steeds de afspreek in me agenda en telefoon staan, zodat ik het nou vergeten.

Lieverd van me onthoud goed, al onze mooie en minder mooie herinneringen zal ik nooit meer vergeten!
Na veel afspreken ging je in augustus 2009 op vakantie naar Italië. 2 weken zonder jou! Ik voelde me echt heel leeg van binnen, maar ik wist dat de tijd zou vliegen en voor dat ik het wist was je weer terug in Nederland. Ik kon niet wachten om je te zien, en de eerst volgende dag hebben we ook afgesproken! Ik heb de avond voor dat we afspraken niet kunnen slapen. Zo zenuwachtig was ik om je te zien. Ik heb me
heel erg gehaast, en voor het keukenraam trouw gewacht op jou komst. Toen kwam je eindelijk, en je zag er echt beeldschoon uit!

Prachtig
Zoals je er altijd uit ziet. Je ziet er altijd prachtig uit, alles wat je aantrekt staat je perfect.
Toen de vakantie afgelopen was, ging jij naar de andere locatie in Rozendaal en ik bleef in Dieren achter.
Onze scholen lagen wel 13 km van elkaar af. Dus dat betekende dat we elkaar veel minder zouden zien.
Dat vond ik zo jammer! Ik dacht toen op een maandag ‘Als ik nou eens naar haar school kom fietsen, dat vindt ze zeker weten leuk!’ Na 45 min op de fiets te zitten, was ik aangekomen bij je school. Ik zag onderweg al wat bekende, dus ik was bang dat ik te laat was. Achteraf bleef dat niet zo te zijn, want je was er nog. Na een kleine 15 min op je gewacht te hebben, zijn we samen naar huis terug gefietst.
Onderweg vond ik het heel erg gezellig .
Toen ik met een ontzettend vrolijk gezicht thuis ben gekomen, vroeg mijn moeder waar ik ben geweest, en dat vond ze oké. Na lekker gegeten te hebben ben ik als een bezetene naar me computer gerend in hoop dat je online was. En gelukkig was je online. Je was druk bezig met het leren voor je PTA‐week, dus ik was wel stil. Ik ben altijd trots op je geweest! Niet alleen op je cijfers, maar ook op je karakter. Op 12
oktober zijn we samen naar Amsterdam wat een geslaagde dag zou moeten worden, werd in de stad niet gezellig. Ik heb toen ontzettend bot tegen je gedaan. Elke dag opnieuw heb daar zo erg spijt van! Er zijn nog veel meer dingen waar ik spijt van heb, helaas zijn het er teveel om op te noemen. Helaas heeft liefde ook een hele pijnlijke kant. Een kant die je niet wilt voelen, maar die sommige toen wel moeten voelen.

Ik heb veel fouten gemaakt in onze relatie, en ik hoop dat je ze me op een dag allemaal kunt vergeten!
Als ik één wens mocht doen, zou dat zijn dat jij alle geluk van de wereld heb! Met of zonder mij!
Ik hoop dat ik je later nog ergens tegen komen, en dat we een leuk en fijn gesprek hebben!
Tot nu moet ik wachten op dat ene moment!
Voor altijd ben je in m’n hart, want schatje diep, diep van binnen daar ben jij!
Niemand zal dat ooit eruit halen! Je bent er voor altijd.
Ik zie je graag gelukkig. Ik hoop dat je volgende vriend je meer geluk en meer liefde geeft dan ik heb gedaan. Dat verdien je schatje!
Lieverd, het gaat je goed en ik zal altijd blijven hopen dat je bij me terug komt!
Van alle relaties die ik heb gehad, was deze met jou het mooist, dat zeg ik vol zekerheid!
Lieverd, ga nu maar. Begin een nieuw leven vol geluk, liefde, en alle andere mooie dingen. Het komt allemaal goed met je. Maar onthoud goed, ik ben er altijd voor je! Op welk moment van de dag, op welke plek dan ook!

Van 28‐07‐2009 tot 23‐10‐2009…
Jouw Timo




Brief 181009
Plots benijdde ik mijn plaatsvervangster niet meer


Dag Roel,

Ik wil je graag nog eens laten weten hoe het met me gaat. De afgelopen maanden ben ik nog veel bezig geweest met het verwerken van m’n verdriet. Ik heb het op mijn manier proberen te doen, door veel te schrijven in een dagboek, te lezen over liefdesverdriet. Echt heel veel met de afgelopen relatie en mijn gevoelens bezig te zijn... Dat heeft me wel geholpen denk ik: ik raakte op de duur bijna verveeld door al dat wenen en tobben.
Ik denk dat ik al redelijk ver sta nu. Ik houd me veel minder in gedachten bezig met Bernard, doe veel nieuwe dingen (aantal nieuwe hobby's) en kan weer plezier maken. Maar af en toe zijn er wel nog momenten dat het verdriet ineens weer hevig naar boven komt. Vaak in het weekend, op lege momenten, als ik alleen ben ... Of op een sombere herfstavond, zoals vanavond ... Dan kan ik ineens weer een sterk gemis voelen naar de mooie momenten die ik met hem had.

Ook met het feit dat hij al een tijdje een nieuwe vriendin heeft, heb ik het soms nog moeilijk.

Vandaag is het precies zes maanden geleden dat Bernard het uitmaakte. Ik schrik ervan hoe snel de tijd gaat en hoe het gebeurde zo'n invloed op mij heeft gehad. Zeker de eerste drie, vier maanden was ik helemaal van de wereld.

Ik was alleen maar bezig met 'waarom heeft hij het gedaan, is hij eerlijk geweest en wat heb ik voor hem betekend?' en ik wou koste wat het kost antwoorden op al mijn vragen krijgen. In de zomermaanden was ik ook obsessief bezig met de gedachte dat hij misschien iemand anders had. Ik kon het maar niet loslaten. In augustus zag ik B. eens in de trein en ik kon het niet laten om hem te vragen of hij een nieuwe vriendin had. Ik had een heel sterk vermoeden, maar hij ontkende het. Hij gaf wel toe dat hij met vrouwen datete. Toen heb ik een paar emotioneel heel moeilijke weken gehad.

Ik vond het vreselijk dat hij zo snel weer op zoek was, terwijl hij het met mij had uitgemaakt omdat hij zogezegd ‘volledig in de knoop zat met zichzelf’ en ook nog niet over zijn ex Myriam heen was. Opeens leek het alsof die relatie met mij voor hem nauwelijks betekenis had, alsof ik maar een tussendoortje was. Van die gedachte ben ik echt ziek geweest.

Een paar weken later, begin september, heb ik hem gemaild en hem gevraagd eerlijk tegen me te zijn. Ik wou liever de waarheid horen dan me heel de tijd dingen te moeten afvragen. Hij gaf toen toe dat hij sinds kort een nieuwe vriendin had.

Dat was natuurlijk zwaar om te horen. Het besef dat ik al vervangen was, dat hij nu met iemand anders beleefde wat ik zo graag wou, was echt heel moeilijk. Het deed me ook twijfelen aan mezelf: ‘met een andere vrouw kan het ineens wel, waarom was ik niet goed genoeg?’ En wat had onze relatie dan voor hem betekend?

Maar ergens was het ook wel goed dat ik het nu wist. Ik weet uit ervaring dat de harde waarheid voor mij doorgaans beter werkt dan vaagheid en onzekerheid. Ik heb dat nodig om sneller te kunnen loslaten.

We hebben daarna nog eens afgesproken, omdat ik hem nog één keer wat dingen wou vragen aan en zeggen. Het gesprek liet me achter met een dubbel gevoel. Enerzijds was ik nog altijd gecharmeerd door hem en besefte ik nog altijd waarom ik zo graag bij hem was. Hij hield ook wel veel mooie herinneringen aan onze relatie over, zei hij.

Anderzijds voelde ik ook ergernis en wantrouwen ten opzichte van hem. Ik zag weer zijn bedenkelijke kantjes die ik vroeger nooit opmerkte: zijn omfloerste praatjes, de tegenstrijdigheden in zijn woorden … En het ergste van al: hij zat bij momenten weer met me te flirten, wat ik gezien de situatie erg ongepast vond.

Plots besefte ik dat ik dat andere meisje toch niet zo benijdde. Het feit dat hij zich zo gedroeg terwijl hij net een nieuw lief had, deed me weer twijfelen aan zijn trouw toen hij met mij samen was. Nochtans zei hij wel duidelijk dat hij blij was met zijn nieuwe relatie en dat hij hoopte dat het dit keer zou lukken.

Na dat gesprek heb ik het allemaal meer kunnen loslaten.

Ik ben vrijwel volledig gestopt met mezelf in gedachten vragen te stellen. Bepaalde antwoorden zal ik toch nooit krijgen. Ik heb toen ook beslist om totaal geen contact meer met B. te zoeken.

Sindsdien gaat het echt beter met me en besef ik dat ik nu vooruit moet kijken. Hoewel het eerst een schok was te weten dat hij iemand anders had, is het beter voor mezelf: het maakt het gemakkelijker om de bladzijde om te slaan. Maar ik ben nu eenmaal iemand die veel tijd nodig heeft om helemaal los te komen van iemand, dus het zal nog wel even duren voor het helemaal geen pijn meer doet.

Ik hoop snel weer iemand te ontmoeten waar ik verliefd op word. Ben er ook wel wat bang voor om weer opnieuw te moeten beginnen. Maar ik geloof er wel in.

Hartelijke groet,
Sabine Florens, Gent




Brief 071009
Ontzettend bedankt!


Beste Roel,

Heb echt ontzettend steun aan je brieven gehad en het openhartig, in vertrouwen naar je schrijven heeft me ook erg geholpen alles een beetje helder op een rijtje te krijgen. Ik besef me ondertussen wel steeds meer dat het belangrijk is om soms wat meer voor mezelf te kiezen. Mijn eigen geluk voorop stellen, ik blijf het ontzettend erg vinden dat ik daardoor iemand (tijdelijk) zijn geluk heb afgenomen, maar daar moet ik om zien te gaan. Ik heb weer wat vertrouwen in de toekomst, ondanks de moeilijke momenten die er nog aankomen. Er is eigenlijk niemand die mij een schuldgevoel heeft aangepraat buiten mezelf… uiteindelijk schiet niemand iets op met mijn schuldgevoel.

Ik wil je ontzettend bedanken voor de manier waarop je dit hebt gedaan. Ik vind dat je heel goed in hebt geschat hoe de situatie in elkaar stak en steekt. Heb mijn moeder ook wat laten lezen af en toe en die verbaasde zich erover hoe je de spijker soms op de kop sloeg. Ik heb veel gehad aan het emailcontact met je.

Vriendelijke groet,
Saskia van der Paard (Wageningen)

Brief 060909
Bedankbrief van Suzanne Roodhart
die drie maanden emailconsult deed met Roel


Toen T onze relatie voor gezien hield, nu een half jaar geleden, wist
ik dat ik voor een verdrietige periode stond. Om twee redenen: ik
moest over hem heenkomen maar ook weer leven met het idee dat het weer
niet gelukt was, en ik weer alleen was. Dat ik zou moeten leren dat te
aanvaarden maar iedere vezel in mij verzette zich daartegen. Ik ben
niet gemaakt voor eenzaamheid, maar ik ben een sociaal wezen. Ik mag
dan inmiddels vijftigplusser zijn, ik wil niet de rest van mijn leven
alleen thuiskomen en weer alleen wakker worden!

Ik heb het zes weken geprobeerd en ik schoot geen meter op. Al
googelend en surfend kwam ik toen uit bij jouw liefdesverdriet-site,
Roel. En ik dacht hallo, ik maak iets door wat iedereen wel eens
doormaakt, ik hoef toch niet in therapie? Maar ik werd zozeer
overtuigd door wat ik las, de serieuze manier waarop je je eigen
verdriet en dat van anderen analyseerde en vanuit eigen en andermans
ervaringen richting probeerde te geven, dat ik besloot een gokje te
wagen. Ik had niks te verliezen en hou bovendien van schrijven. Een
gerichte emailuitwisseling leek mij wel wat. Afijn, ik schreef je,
Roel, en had antwoord in een tempo dat ik alleen maar van mezelf ken.
Hier was iemand op dezelfde golflengte waar ik mee kon praten!

Dit was het begin van een zeer intensieve digitale correspondentie
waarin ik werkelijk alles kwijt kon wat me dwars zat. En niet alleen
liefdesverdriet maar direct ook maar mijn hele visie op alles, van
politiek en wetenschap tot vriendschaps- en familierelaties. Ik kon
het zo gek niet verzinnen of er kwam wel een reactie. In al mijn
verdriet en somberheid heb ik intens genoten van deze rijke
correspondentie. En jij leek het ook leuk te vinden of was dat alleen
maar professioneel? Ik besef maar al te goed dat het alleen maar over
mij ging, en dat zal je toch ook wel eens de keel hebben uitgehangen.
Je zal ook wel eens minder in de stemming zijn geweest voor mijn
gelamenteer maar daar was niets van te merken.

Ik zal nooit vergeten hoe je door de computer heen letterlijk een arm
om me heen sloeg als de bodem weer eens onder me wegzakte. Je hebt me
geleid door het hartverscheurende definitief afstand nemen van T. Ik
was in de grond getrapt maar je hebt me weer het broodnodige
zelfvertrouwen gegeven door er maar op te blijven hameren dat er
toekomst is, dat ik kan leren van wat fout ging, dat ik er niet zo
beroerd uitzie als ik altijd denk, of dacht (ik ben twee keer bij je
in Amsterdam geweest). Dit zijn dingen die ik wist, waarvan ik wist
dat het moest en misschien ook wel hoe. Het waren geen openbaringen
maar ik had de steun, een por in mijn rug nodig om het ook echt te
doen, en die kreeg ik van jou.
Je dacht met me mee, zo stelde je voor dat ik maar eens moest gaan
uitkijken naar een 'Tarzan' in plaats van die eeuwige 'intellectuele boeven' waar je niks in zag. Maar dat leek mij weer niks. Ik moet geen
Tarzan. Mijn zoektocht op internet heb je op afstand van commentaar
voorzien. We gaven mijn contacten namen, zoals 'email-Willem' of 'de
SP-man'.

Ik ben vaak in paniek geweest. Overtuigd dat ik voorbestemd was om
altijd alleen te blijven en verkeerde keuzes te maken. Je schreef me
dat ik me niet zo hals over kop in iets nieuws moet storten maar ook
mijn hoofd moet gebruiken. Ja dat kan je wel mooi zeggen, ik weet dat
zelf ook wel, maar doen, dat is nog wat anders! Je zei niet dat ik nou
maar moest aanvaarden dat ik alleen zou blijven (zo van 'tel je
zegeningen') maar je stelde voor dat ik zou accepteren dat het ook wel
eens een tijd slecht met me kon gaan. Afijn ik kan hier niet gaan
herhalen wat je allemaal nog meer zei en schreef, maar het was heel
wat.

In de zomervakantie kwam het gevoel van rust en afstand waar ik zo aan
toe was, eindelijk. En niet te geloven, toen stroomden de emails
binnen van mannen die me geweldig vonden, ineens was ik een gewild
persoon! Niet slank, en dat word ik ook nooit, maar wel met
'oogstrelende rondingen' (Roel, jouw woorden!). Ik ben zelfs aan de
lippenstift gegaan maar die heb ik weer afgeschaft.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in gesprek met iemand die ik
nu ook een keer gezien heb. Het klikt. Ik moet mezelf met handen en
voeten vastbinden om mijn kalmte te bewaren. Deze man voldoet aan de
drie van Duijn-criteria en hij is in staat me het verleden te doen
vergeten. Hij schreef zelf: pas op, een zwaluw maakt nog geen lente.
Maar het brengt wel een lentegevoel. Ik weet - nou nee ik hoop te
weten hoe ik verder moet als dit toch spaak loopt. Ik heb in ieder
geval geleerd en gezien dat mijn leven niet uitzichtloos is.

Dank je wel, Roel.

Suzanna Roodhart
schrijfster van Hartverscheurend verhaal "Ik streek zelfs de overhemden van meneer"




Brief 230609
Dank!


Beste Roel,

ik heb een paar maanden niets meer van mij laten horen.
Tussen mij en Dani gaat alles erg goed,Na het gesprek met jou hebben wij onze problemen overwonnen.
vanaf eind maart woon ik inmiddels bij Dani in Breda.
Mijn eigen huis in Hooge Zwaluwe is verhuurd, we hebben het e.e.a. over verhuisd.
We zijn nog op vakantie geweest naar Bulgarije en Griekenland ;
Sofia-Plovdiv-Metsovo(GR)-Zagoria-Meteora-Tessaloniki-eiland Thasos-
Karlovo-Melnik(BG)-Plovdiv
We hebben een mooie rondreis gemaakt, leuke dorpjes, aardige mensen, prachtige natuur.

Op onze vakantie kwamen wij erachter dat Dani zwanger is, inmiddels ruim 11 weken.
Dat was een zeer welkom bericht, wij zijn er erg blij mee !
Wellicht gaan wij de komende tijd nog verhuizen,
afhankelijk vd verkoop van mijn huis.

Wat betreft mijn brief (W): in het klad is deze klaar,wat betreft het herschrijven: hier heb ik de laatste tijd
niet veel meer aangedaan...
Heb hier geen behoefte meer aan en voor de rest voel ik mij hartstikke prima, ik word voor het eerst vader
en dat vind ik geweldig!
De negativiteit van vorig jaar is weg.......

Bij deze wil ik jou nog hartelijk danken voor jouw brieven en ons gesprek,daar hebben wij veel aan
gehad. Ook namens Dani !
Roel het gaat jou goed !

Een beste en hartelijke groet,

Theo




Brief 220509
Reactie op hartverscheurend verhaal “Ik streek zelfs de
overhemden van meneer”


Beste Suzanne,
Ik heb je verhaal gelezen, het is prachtig geschreven en zeer herkenbaar !
Herkenbaar in de persoon van de vrouw, zoals jij jezelf beschrijft.
Veel vrouwen met levenservaring, die op welke manier dan ook een nieuwe partner tegen komen, zijn zo erg geneigd om gelukkig te willen zijn, dat echt kritisch kijken naar de partner in kwestie soms niet meer belangrijk is.
Dit doen ze niet uit wanhoop, maar uit een verlangen om de momenten in het leven te koesteren.
En als er dan een volwassen partner met levenservaring je pad kruist, vertrouw je op je gevoel en op het gevoel van de ander.

Het is niet jouw schuld als de ander niet de helderheid en de emotie kan opbrengen om te kunnen genieten van de liefde, of zich te kunnen geven en eerlijk te zijn.
Het is zeker niet dom om verliefd te zijn, of te willen zijn, en het is zeker niet dom om van iemand te houden, het maakt je tot de mens wie je bent met al je kwaliteiten, en het zal je ook verder brengen in je leven. Dat vermogen is van jezelf, en mag je nooit laten afnemen.

Je bent iemand! En niet alleen omdat je allemaal goede dingen doet of kan, maar omdat je als mens functioneert, met gevoelens en gedachten. En gedragingen die ook bij je horen.
Ik herken heel erg je twijfels over je partner. In mijn geval kon mijn partner wel zeggen dat hij van mij hield, maar gedroeg zich tegenstrijdig. Zodat ik eigenlijk een groot deel van de 6-jarige relatie toch heb getwijfeld aan zijn gevoelens voor mij, zelfs de herinnering kan ik niet koesteren omdat veel is verzwegen of gelogen, of onduidelijk is geweest.

Ook ik heb getwijfeld aan mijzelf, aan mijn uiterlijk waarop ik keer op keer toch werd afgerekend, aan mijn gedrag en uiteindelijk mijn mens-zijn. En dat terwijl ik 49 jaar ben. Alleen kon hij nooit zeggen wat er dan eigenlijk anders zou moeten, het was gewoon nooit goed.
En waarom heb ik mij eigenlijk zo laten beïnvloeden en laten manipuleren? Omdat ik van hem hield, of althans, van het beeld dat hij van zichzelf en van de liefde had neergezet.

Nu ben ik zo ver dat ik, stukje bij beetje, de dingen voor mijzelf doe, ook mijn uiterlijk, kleding, studie en alles wat mij zelfvertrouwen geeft, gewoon omdat ik het zelf leuk vind. Dat heeft een tijd geduurd omdat ik, gewend aan zijn bemoeienissen en manipulatie, niet eens meer wist wie ik was en wat ik leuk vond. Ik voelde gewoon niets.
Uiteindelijk is alles uit elkaar gespat, het beeld van hem, van mijzelf en van ons samen.

Als ik je verhaal lees herken ik de afgrond waar je naar hebt gekeken en nog kijkt en met één teen in staat, de emotionele afgrond. De paniek zal uiteindelijk verdwijnen als je jezelf weer terug vindt.
Ik wilde het ook zo graag goed doen dat ik, net als jij, ver over mijn eigen grenzen ben gegaan.
Maar de hele geschiedenis heeft mij zoveel verdriet en energie gekost dat ik soms ook bang ben dat ik er nooit meer uitkom.
Gelukkig heb ik wel veel mensen aan wie ik mijn verhaal kan vertellen en ik merk dat het helpt.
Want stilzwijgen is nog veel erger en daarmee doe je jezelf geweld aan. Praat zoveel als je kunt, alles je hoofd uit. Gewoon weg, en uiteindelijk zal dat ook gebeuren.

Twijfel nooit aan jezelf, je bent goed zoals je bent.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je kunnen steunen. En waarmee je kunt lachen als je over een tijd, met misschien een lieve nieuwe partner die je waardeert en van je houdt, terugkijkt en bedenkt wat een sukkel HIJ eigenlijk was.

Met hartelijke groet
Sarah Bloem




Brief 040509
Bedrogen


Tom,
al die tijd, kreeg ik aanwijzingen, dat er iets niet klopte in jou..
En toch, je zei van niet.
Blind was ik van geluk. De leugen van een liefde met de DUIVEL.
Ik geloofde in de leugen, kdacht kep n engeltje .Ik was blind.
Ziek zijn de dingen die je hebt gedaan! Spelen met diepe gevoelens van mij.
Lafaard.

De pijn die je hebt achtergelaten. Je bent TE ver gegaan in je leugens. Ik had
je nog gewaarschuwd.
Je zei, Syl ik ben stapelgek op je, ik zal je echt niet meer voorliegen.
Maar meende er waarschijnlijk helemaal niks van. Je wilde alleen alles pakken
wat leuk was. Mijn HART, de aandacht die ik jou gaf. En je wilde de zekerheid,
dat ik er alleen voor jou was. Egotripper.
Je wantrouwde mij keer op keer, omdat je zelf niet te vertrouwen was. Keer op
keer kwam je je afspraken met mij niet na, en liet mij wachten op jou.
Je vestigde je aandacht op mij, zodat we over jou niets meer hadden te
bespreken.
Slimme oplichter.

Jouw liefde, was de mijne niet. Want mijn liefde ging dieper, veeeel dieper.
Ik trok aan de bel, daar waar verbetering en opheldering nodig was.
Maar jij zag alles als een druk op jou. Jij wilde gewoon niet dat de waarheid
aan het licht kwam.
Doodsbang was je daarvoor.
Daarom heb je alles gelogen en had je geen gesprekstof. Alle schuld gaf je
mij!! Held.
Je kwam met valse beloftes, en NIETS kwam van de grond. Je had een hoop
geregeld, maar er was niets! Gebakken lucht.

Achteraf begrijp ik het, ik stoorde jouw drukke vrouwenafspraakjes, en wat je
zei dat je geregeld had, was waarschijnlijk niet eens waar.
Ik dacht, hoe kan iemand nou zo veel pech hebben? Maar het was geen pech.
Het was gewoon een grote leugen.
Je had maar 1 doel. En dat was ALLES houden en gebruiken om jou
onzekerheden weg te nemen. Want diep van binnen ben en blijf je
doodongelukkig!

De leugens van jou, glashard, keer op keer. Als je zelf maar ALLES kon hebben. Geestelijke criminaliteit, zo noem ik het.
Je drukke werkagenda, maar niet heus!
Het was makkelijk om zielig te doen. Syl trapt er toch weer in.
Alles draaide om jou.
Gelijkwaardige relatie, ho maar!
Je hebt mn hart genomen, je hebt er volgens meerdere keren in gestoken, als
dat voor jou liefde is?
Je moet me wel kapot gehaten hebben.
Ik zal waarschijnlijk nooit weten wat jou beweegredenen hierin zullen zijn. En
NIEMAND zou jou kunnen begrijpen in deze!
Een ding is zeker.
Je bent een echte oplichter.
Je gelooft in je eigen leugens. En ik niet meer.
Je dumpt wat je wil dumpen, en denkt te pakken wat je pakken kunt.

Geloof me, je zal echt niet gelukkig ervan worden.
Ik voel me vreselijk gemarteld door jou, in de zeik genomen.
Maar ik moest het ervaren. Hiermee kan ik de volgende keer herkennen als er
een wolf in schaapskleren voor mij staat.
Ik heb het laten gebeuren. Zoethoudertjes.
Ik hoop dat je ooit zal voelen, wat je gedaan hebt met mij.
Mogelijk dat je het nooit zal leren.
Angst, liefde, pijn en verdriet, Tommie kent het niet !!

Je bent meedogenloos.
Zelfs je brief.. verdraaien van de waarheid om nog kans te maken.
Nooit meer wil ik met jou iets te maken hebben. NEVER.
Omdat je gewoonweg niet bij mij past.
Ik verdien echte liefde.
En dat weet je.
Fijn dat je bent afgehaakt.
Ik begraaf je.
You can run, but you can’t hide.

Syl
(Amersfoort)

Brief 260409
Had hij een dubbelleven?


Hij kwam in mijn leven ander half jaar geleden.
Ik vond hem wat vreemd maar tegelijkertijd erg spannend.
Na een heftige periode van verdriet om mijn scheiding, kwam hij heel gelegen op mijn pad.
Hij deed mijn hart smelten op alle ongekende manieren.
We spraken af en maakten korte boswandelingen.
Hij 14 jaar ouder, eigen zaak, heel mooi, lekker en lief. Een tikkie mysterieus.
Binnen een maand trok hij al bij mij in. Hij zou met spoed op zoek gaan naar een woning waarin we samen verder zouden gaan. Binnen 1 maand had hij al een woning, en we gingen samen op zoek naar de inrichting. Daar bij hem inwonen, is er echter nooit van gekomen..

Diverse signalen kreeg ik door, dat hij nog niet gebroken had met zn ex.
Ze kwam meerdere malen aan mijn deur, en zo loog hij over veel dingen. Zo had hij meerdere telefoons en was hij vaak niet bereikbaar.
Door mijn verliefdheid, heb ik een hoop door de vingers gezien, zeg ik achteraf.
Ik wilde in zijn onschuld geloven. Dat hij echt met haar had gebroken, en voor mij ging.
Zij was dan in mijn ogen de grote stalker.
Hij hield mij weg bij zijn huis.En huissleutels kreeg ik niet van hem. Omgekeerd wist hij alles van mij, en kon gewoon bij mijn huis binnen komen.
De liefde voor hem,was zo heftig, dat hij het voor mij echt hemels was.
We planden een hoop leuke afspraken., gingen samen op vakantie enz enz.
Totdat wat we planden, uiteindelijk allemaal maar niet meer van de grond kwam. Het bleef bij afspraken die niet nagekomen werden. Dit frustreerde mij, we kregen ruzie.


Tussendoortje
Hij vertelde eigenlijk niets meer over zijn agenda. Het enige waar het steeds op uitdraaide was sex en knuffels.
Toen ik toch iets dieper wilde gaan dan dat, kreeg hij het op zijn heupen.
Hij hield steeds de boot af, als het ging om tastbare en serieuze zaken. Maar vertelde mij, dat hij er mee bezig was.
Hij zei dat ik het helemaal was voor hem, en dat ie voor altijd bij mij zou blijven.
Alles leek zo echt. Mn gevoel liegt niet, zou je zeggen.
En toch..

Vrienden waarschuwden mij, dat iets niet in de haak was met hem. In de weekenden was hij druk met werken, en zelfs met feestdagen.
Maar ik wilde nog steeds zijn onschuld geloven. Dat hij pas midden in de nacht bij mij was door de weeks, en door maar druk had met zijn zaak, baarde mij zorge. Iik voelde me gestrest. Gesloten deuren voor mij, en open deuren voor hem.
Steeds geen tijd voor mij, en ik voelde me een tussendoortje worden. Toen ik dat zei, werd hij boos. Ik was echt de enige. Ik moest rekening houden met zijn pech. Erg egoistisch ingesteld.

Na velen keren uitgemaakt, om de twijfels, bleven we mekaar toch opzoeken. De
aantrekkingskracht was zooo groot.
Ondanks dat het erg vermoeiend was, bleef ik doorgaan, met passen en meten voor zijn agenda.
De situatie veranderde niet. Hij bleef vaag.
Totdat ik hem twee weken geleden belde, en hij verkondigde dat hij verdrietig was.
Toen ik vroeg wat hem mankeerde, zei hij dat hij te oud voor mij was.
Dat het samenwonen voor hem niet zozeer hoefde.
Ik snapte er niets van. En maakte het in paniek uit. Ik vroeg hem mijn huissleutels in te leveren, zodat ik weer verder kon. In paniek is hij naar het buitenland gereden, zonder mij te vertellen waarheen en hoe. Dit verbaasde mij, zeker omdat hij nooit vrij kon nemen.

Verdrietig nam ik emotioneel afscheid van hem. Hij was niet goed voor mij. Ik besloot er een punt achter te zetten!
Tussentijds met een hoop vraagtekens waar die zat en met wie?
Toen hij weer terug in het land was, vertelde hij mij dat hij gezworven had, verdrietig om mij.
Hij wilde mij spreken. En mij wat laten zien.
Hij kwam bij me, en gek genoeg waren we zoo blij om mekaar weer te zien. Hij had mij enorm gemist en ik hem. Tot huilens toe.
Van het 1 kwam het ander, het was erg fijn maar dubbel.
Ik besloot wederom om hem te vergeven en alsnog onze droom te verwezenlijken!
Ik heb mijn ziel blootgelegd voor wat betreft mijn liefde voor hem.
Hij voelde hetzelfde.


Op slot
Totdat ik plotseling een sms kreeg.. “ik laat je los”.
Ik zat toen op mijn werk, en mijn hart sloeg in mijn keel.
Hij gaf MIJ op ! Ik snapte er niets van.
In mijn verdriet neem ik nu afstand. Meerdere smsjes krijg ik weer van hem. Ik reageer nergens meer op. Omdat ik GEEN jojo ben. Heen en weer wist hij me steeds te slingeren.
Ik heb zijn telefoonnummers uit mijn telefoon gehaald. Om zo niet weer Tom en Jerry te spelen.

Hoe en waarom iemand niet voor de liefde van zijn leven vecht, snap ik niet.
Ik heb er alles aan gedaan om hem te begrijpen en te vergeven.
Heeft hij wat op zn kerfstok wat ik niet mag weten? Of is er een ander lieffie?
Hoe zijn werkelijke gevoelens en intenties zijn, zal ik nooit weten.
Gewoonweg omdat ie glashard kan liegen, en qua gevoelens “op slot zit”.
Tis moeilijk om het een plekje te geven.
Liefde maakt echt blind.

Maria Heiltje





Brief 120409
The Artist's Way


14 april 2001. ik had een afspraakje, maar hij werd gepikeerd dat ik voor de volgende ochtend een afspraak maakte.
Hij liep weg zonder iets te zeggen.
Ik heb mijn vriendin gebeld dat ik het niet kon geloven dat mij dit overkwam.
We vonden de 'situatie' wel grappig en gingen samen naar onze stamkroeg. Wij liepen naar binnen en daar zat een jongeman in de hoek. De eerste 3 sec, dat is bepalend, ook in dit geval. Onze ogen kruisten en vervolgens gingen mijn vriendin en ik aan de bar zitten. Aangezien wij de barmannen al jaren kennen, waren wij plezier aan het maken.
En er werd gelachen.

Een van de barmannen loopt naar de jongeman in de hoek om een bestelling op te nemen. Waarop hij in het Engels vraagt waar de lol allemaal om is. Waarop de barman zegt: 'Mushrooms'
Hij denkt leuk en komt erbij zitten. Stelt zich voor. Chris heet hij een Amerikaan, en is op doorreis door Europa. Hij zal hier 3, 4 dagen in Amsterdam vertoeven.
Wij wisselen nummers en dit is het begin van een nieuwe vriendschap.

Het is een groot succes tussen ons, we hebben allebei lulluvuduh en dat bindt ons.
We kunnen er goed over praten samen. Een leuke vriendschap en je stelt je open, want het voelt goed en vertrouwt.
Wauw dit is leuk. Twee mensen uit twee verschillende werelddelen en toch klikt het zo goed. Zelfs wij staan verbaasd.
Hij nodigt mij uit voor een 'slumberparty' in een appartement dat hij gehuurd heeft. Samen slapen, arm om je heen, er gebeurd niets, maar die arm om je heen voelt geweldig, heerlijk om zo in slaap te vallen.

3 dagen, wordt een week, ja een maand.
Samen hebben wij het zo leuk gehad en het was wederzijds. Hij moest terug naar de VS, zijn 3 maanden waren voorbij. Het beviel hem wel en hij wilde graag in Amsterdam komen wonen , in juli zou hij terugkomen. Hij kon mijn logeerkamer huren voor een tidje, maar moest wel op zoek gaan naar een appartement, maar ik wilde hem graag helpen.
Ik werd week van hem en koesterde warme gevoelens.
De laatste week verbleef hij in mijn appartementen er werd zelfs de liefde bedreven. Eindelijk! 7 mei zou hij vertrekken, ik had net een nieuwe baan per 1 mei, Chris vroeg of in de ochtend vlak voordat ik naar mijn werk ging, of ik niet wilde blijven, maar ik was me van geen kwaad bewust, ik kuste hem 'tot ziens' en tot over 2 maanden! En ik vertrok naar mijn werk.

Eenmaal terug in de VS ging het bergafwaarts. Hij hield nog te veel van zijn ex-vrouw om de VS te verlaten. Hij wilde wel, maar hij kon het niet. Regelmatig contact, nieuwe relaties, oude relaties. Een jaar later stuurt hij mij een mail of ik alsnog om mij heen kan kijken voor een baan, hij wil toch naar Amsterdam komen, zijn tijd is rijp.
De mijne niet, de teleurstelling van de eerste keer is te groot.
Ik raad hem aan om zijn problemen op te lossen daaro, dan pas hierheen te komen. De volgende dag krijg ik een mail dat hij naar Costa Rica verhuist. Sinds juli 2008 woont hij daar, hij heeft zijn rust nog niet gevonden.

Ik laat het aan mij voorbij gaan, maar er is geen dag dat ik niet aan hem denk. Af en toe denk ik dat ik ons samen zijn romantiseer en is het toeval dat wij elkaar zijn tegengekomen. Ik kan leven met de pijn, ik blijf de moed houden dat de liefde vanzelf slijt.

Your Muse




Brief 230309
De toeschouwers


Wat ik heb gemerkt: als je bent bedrogen en gedumpt, ben je het sensatieverhaal van je kennissenkring. Als je dan (alleen) op een verjaardag binnenkomt, vallen
de gesprekken stil en staart iedereen je aan. Vrienden van vrienden geven je ongevraagd advies. Mensen zeggen dat ze je 'zielig' vinden. En mensen die je
nauwelijks kent vragen midden in de supermarkt 'hoe het nu met je is'.

Ze bedoelen het vast aardig, maar ik werd (en word) gek van alle mensen die over me praten, wildvreemden die het verhaal van Rob en mij tot in de details kennen en mensen die zomaar hun mening geven.

Ik heb ook gemerkt dat anderen zich graag optrekken aan je ellende. Ik heb veel opmerkingen moeten incasseren die me alleen maar verdrietiger maakten,
en dat van mijn eigen vriendinnen!! Zoals: 'Je zult wel merken hoe eenzaam je bent als je straks alleen woont zonder partner' en 'Door wat jou is overkomen besef ik hoe goed mijn eigen leven ervoor staat'.
Wat moet je daarmee, als je hart aan diggelen ligt?

Misschien zou je in de toekomst ook advies kunnengeven over hoe je moet omgaan met mensen die lijden aan liefdesverdriet.
De toeschouwers kunnen in mijn ogen wel een handleiding gebruiken!

Vera Boom, Leiden





Brief 220309
Liefdesverdriet van een moslim


Ik ben 49 jaar oud en leerde mijn vrouw 26 jaar geleden kennen via haar zus.
We zijn volgens hindoestaans-Islamitische gewoonten op 30 april 1984 getrouwd. Voordat ik verder met haar ging, had ik haar verteld over mijn verwoeste leven. Ik kwam uit een ontwrichte gezin en was tijdelijk aan drugs verslaafd geweest en had ook deelgenomen aan een hindoestaanse bende.

Ze wist alles.

Na onze bruiloft liet ik alles achter me en verhuisde van Den Haag naar Amsterdam. Hier kreeg ik een vaste baan en wij begonnen een goed, haast volmaakt leven te leiden. Het waren de beste jaren van mijn leven.

Wij kregen twee dochters. Maar daarna begon zij vreemd te doen. Zij wou alleen slapen en op seksgebied ontbrak elk spoor. Waarom?
Ze wist het niet. Van de onze huisarts hoorde ik dat zij aan een vorm van vaginisme leed. Ik dacht: enfin, dat gaat wel over en trouwens ik ben getrouwd en heb twee inderen, dus waar moet zij naar toe?

Wij kregen twee dochters. Maar daarna begon zij vreemd te doen. Zij wou alleen slapen en op seksgebied ontbrak elk spoor. Waarom?
Ze wist het niet. Van de onze huisarts hoorde ik dat zij aan een vorm van vaginisme leed. Ik dacht: enfin, dat gaat wel over en trouwens ik ben getrouwd en heb twee inderen, dus waar moet zij naar toe?

Ik heb alles genomen. Maar ik ben een mens heb ook mijn behoefte, ik begon weer drugs te gebruike. Toen ze erachter kwam begon ze haar best te doen en ik ook. Het ging weer goed.

Na 10 jaar begon ze weer. Tot op zij 15 augustus 2008 ze mij verliet, voor een ander. Ik vraag mij af als ze aan vagisnisme lijdt, hoe ze dan een andere relatie kan beginnen. Maar ik heb haar nooit iets tekort gedaan. Ze kleedde zich als een rijke dame en mijn kinderen ook. Als financieel boekhouder verdien ik genoeg. Daarnaast werkt ze twee dagen bij de Bijenkorf. Waarom ze met me trouwde hoorde ik later van haar jongste broer.

Ze wou het huis ontvluchten, omdat haar moeder haar hel even zuur had gemaakt. Omdat zij een eerdere relatie afgedankt had, na een jaar verloving. Wat een schande voor een moslima is. ze trouwde met mij uit verdriet om zichzelf.

Nu heeft ze denk ik haar Ware gevonden. Maar de pijn die zij mij gedaan heeft en die ik onmogelijk misschien kan verwerken in dit leven, daarvoor gaat zij boeten. Ze kon mij wegens financiele reden niet verlaten. Nu de kinderen volwassen zijn en zelfstandig heeft ze mij vierkant achtergelaten.
Had zij mij eerder verteld wat zij van plan was al lang geleden, dan had ik mij ook kunnen voorbereiden. Voor haar is het een normaal iets, omdat zij alles voorbereid en met voorbedachte rade heeft gedaan.

Mijn oudste dochter, met wie zij alles deelt, heeft dit mij verteld. Ze zei: “Pa, ma had dit als sinds 1999 dit bedacht. ze heeft achter jou om 3 relaties gehad. Telkens geprobeerd, maar niet gelukt en deze laatste met wie zij een jaar gaat , wil met haar trouwen en hij is rijk en dokter van beroep.”
Hoe ze mij het huis uit heeft gekregen is een verhaal apart.
Wij woonden in een maisoinette, die later werd ontruimd wegens renovatie. Wij kregen een kleinere huis, aan de overkant van ons bestaande huis. Later gaan we terug, was de planning.
Maar omdat het tweede huis klein was, zei ze tegen mij na terugkomst uit Tenerife, na een vakantie: “Schat, het is beter dat je naar je eigen woning gaat wonen, het is klein en we lopen tegen elkaar aan en de kids zijn 19 en 20 jaar. Straks gaan zij het huis uit en dan kom jij er weer in.”

Maar ik antwoordde dat het huis van mij werd bewoond door een broer van haar vriendin. Ze heeft binnen en week gezorgd dat die jongen het huis verliet, terwijl hij geen vaste verblijfplaats had. Gestoken met een mes door mijn eigen vrouw ben ik, figuurlijk. Denk eens goed na. Ik ben nu weg, werk en leef. Maar deze wond zal niet helen voor mijn dood. Zelfs mijn eigen kinderen hebben hierbij een steentje bijgedragen.

Als er een God ergens is, dan zal hij oordelen, want residerende in een democratische land kan iedereen doen wat hij of zij wil. Ook geestelijk iemand doden mag hier, maar lichamelijk moet men de handen thuis houden. Ik hoop dat er ook een geestelijke democratische wereld bestaat.

Ruben





Brief 090309
"Ophouden met rouwen of niet"


Beste Roel,

Op 15 februari, de dag na Valentijnsdag, las ik een stuk van jou in de zaterdagbijlage
van NRC Handelsblad. Je spreekt daarin over gradaties van liefdesverdriet; eerstegraads, tweedegraads en derdegraads, categorieën die ook worden gebruikt om de ernst van brandwonden aan te duiden. Je wilt een aanzet geven tot een nieuwe wetenschap omtrent de pijn van liefdesverdriet, een pijn die, zoals je stelt, niet zelden de vorm van een ziekte aanmeent.

Ik vond het een indrukwekkend stuk. Het is voor mij een grote opluchting dat de pijn van liefdesverdriet serieus genomen wordt. Ook dat je stelt dat het niet alleen maar
ondermijnend en contraproductief is. Op jouw aanraden ‘opschrijven van mijn
liefdesgeschiedenis in de vorm van een verhaal’ heeft me erg geholpen te begrijpen
waarom dit in mijn leven is gebeurd, en wat ik ervan kan leren.

Daar ging heel wat gepieker en wanhoop aan vooraf. Zoals jij stelt in je beschrijving van 2de graads liefdesverdriet, zo voelde ik het precies; ik zag mijn ex als de door het lot uitverkoren ‘ware’. En inderdaad vroeg ik me af, waarom de pijn er zou zijn als de
verdwenen partner en ik niet voor elkaar bestemd waren? Een wonderlijke omkering, die zoals je schrijft, voorkomt uit de onvrijheid die je als 2 degraads liefdesverdrietslachtoffer voelt om je lot in eigen hand te nemen.

Dankzij gesprekken met jou heb ik er uiteindelijk voor kunnen kiezen te stoppen met
‘bungelen’. Ik voel dat de pijn, de alomvertegenwoordige aanwezigheid van mijn ex in
mijn gedachten minder wordt, en ik kan daar blij om zijn. Heerlijk rustig, in plaats van
het woestijnlandschap waarin ik vreesde te gaan verkeren zonder A.

Zelfs zijn naam op een bestelbusje, of toevallig bij de aftiteling van een film, doet me de laatste tijd alweer minder. Fijn om me dat te realiseren..ik heb m’n leven weer terug. En ik bezit weer de vrijheid om te kiezen: ‘ophouden met rouwen of niet?’
Alleen al om deze inzichten, de herwonnen vrijheid die dat biedt, vind ik net als jij dat er een leerstoel moet komen voor liefdesverdriet.

Veel liefs,
Simone






Brief 220209
Iets anders: Verdriet om verloren vriendschap



Ik heb iets meer dan twee jaar geleden de vriendschap met Henk (met wie ik meer
dan 20 jaar lang bevriend was en met wie ik het grootste deel van die tijd heb
samengewerkt) verbroken.
Hij was een hartsvriend en het was een breuk die ik zeker als net zo ernstig en
pijnlijk heb ervaren als de breuk met mijn eerste vrouw.
Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik niet aan hem en aan die nare laatste
periode denk. In het begin was ik verdrietig, in de rouw, maar gaandeweg werd
ik, zoals jij dat ook beschrijft in je artikel in de NRC, boos, vooral boos om
de wijze waarop hij het op het eind had laten afweten.

Het heeft een tijd geduurd voordat ik durfde toe te geven aan mijzelf dat ik
liefdesverdriet had. Dat had iets beschamends (‘ik ben toch geen homo!’),
liever zag ik het als een breuk vanwege verschil van opvatting, levensvisie,
een streek die hij mij geleverd had. Maar dieper dan dat alles is het toch een
liefdesverhouding die gebroken is en waarvan het niet te begrijpen is dat het
is gebeurd.

Het lijkt wel alsof liefdesverdriet ten gevolge van een verbroken vriendschap
nog meer taboe is dan liefdesverdriet ten gevolge van een verbroken
huwelijk/liefdesrelatie.

Paul Zwinkelaar, Den Haag




Brief 200209
MEZELF EINDELIJK TERUGGEVONDEN EN
DANKBAAR


Beste & hulpzame Roel van Duijn ,

Sorry dat ik zo lang niets van me heb laten weten. Doordat ik nu stage loop had ik het de laatste tijd erg druk, waardoor ik er steeds niet aan toe kwam jou terug te mailen.
Roel, ik ben jou eeuwig dankbaar. Ik heb mezelf eindelijk teruggevonden en voel me heel erg gelukkig, al ben ik alleen. Ik heb van jou geleerd dat een persoon eerst zichzelf gelukkig moet maken, wil hij anderen gelukkig maken.

Momenteel bevind zich een heel rustig en vredig gevoel in mij. Het lijkt net of ik weer kind ben, en dat al mijn zorgen verdwenen zijn. Ik heb ook weer contact gezocht met een vriendin van de Universiteit. Ik heb haar verteld wat ik heb meegemaakt en wat ik ervan geleerd heb.

In het laatste mailtje vroeg je me of ik een aantal modellen kon kiezen. Die zijn alsvolgt:

l. Praten en schrijven: een scenario:
Dit heeft mij erg geholpen, vooral de brieven die ik naar jou toe schreef. Schrijven brengt jou ervaring in kaart, je krijgt meer inzit en je verlost van je lijden, door het op papier te zetten. Ik was voorheen een volkomen rationele persoon die nooit over mijn gevoelens sprak. Na mijn grote teleurstelling kon ik het niet meer volhouden. Ik begon er dagelijks over te praten met mijn moeder, vriendin, buurvrouw en hield mijn tranen niet in. Ik begon mijn gevoelens belangrijk te vinden en vond het onterecht van mij hoe ik er mee omging. Ik kreeg dan ook een rustgevend gevoel, al was het voor tijdje.

2 . Woede:
Dit was de grootste oorzaak van de genezing van mijn liefdesverdriet.
Ik behandelde me eerst als stuk vuil en hem als koning in mijn gedachten. Helaas, zonde van mijn tijd. Dit had voornamelijk te maken met mijn onzekerheid. Ik vond het altijd belangrijk dat mensen mij lief vonden, anders geef ik me zelf altijd de schuld. Kortom keek ik met de ogen van anderen naar me zelf, terwijl ik nooit naar mijn positieve "ik" keek. Pas toen ik mezelf rechtvaardig begon te behandelen en anderen op hun fouten te wijzen en mijn woede rechtvaardig te uiten, ben ik pas echt van mijn lijden verlost. Ik ben jou ook hier echt eeuwig dankbaar voor. Ik kan nu zeggen dat ik Anouar een egoïst, verader, bedrieger en grote leugenaar vind die een persoon als mij absoluut niet verdiend. Hij is een persoon die een mens kan vernietigen als het om zijn bestwil gaat, zo'n persoon wil en hoef ik niet..

3 . Ik kan verliezen:
Doordat ik mijn woede los heb gelaten en mijn diepe gevoelens aan de meeste heb opgebiecht en door het schrijven inzicht gekregen heb in mijn zelf, ben ik steeds meer gaan accepteren, vergeten en gaan kijken naar wat ik reeds bereikt heb.
Weet je Roel, de mens zou er zich bewust van moeten zijn wat hij al heeft. Ik probeer mijn geluk nu ook te vinden in wat ik nu al heb.
En het gekke is dat je hierdoor alleen maar voldoening. Als je steeds die dingen op noemt die je reeds hebt bereikt of die je reeds in bezit hebt, ga je het vergelijken met de persoon die je pijn heeft gedaan. Zo zie je in dat die persoon jou juist niet verdiend en/of dat anderen erger meemaken dan ik. Ik heb lieve begripvolle mensen om me heen, ik ben gezond, ik ben wijs (door mijn ervaringen), Ik ben trouw geweest (en hij niet), ik studeer, ik heb ee n schoon hart dat in staat is liefde te geven. Als je dit zo vaak tegen jezelf zegt ga je erin geloven en voel je je alleen maar beter en begint je onrechtvaardige ex pas echt verleden tijd te worden. Wat ook een heel goed middel is, is om verhalen van anderen te lezen. Hoe dan ook ga je jezelf vergelijken met hen en ontdek je dat je je in een veel betere situatie bevind.

4 . Houd van jezelf:
Ook dit was, dankzij jou een belangrijke positieve verandering in mijn leven. Ik kijk niet meer met de ogen van anderen naar mezelf. Ik werd er steeds van bewust dat het om mij gaat en niet om wat de ander vind. Het gaat om mij, dat ik mezelf leuk, mooi, goed, lief, liefdevol, eerlijk, waardevol vind en niet wat een ander vind. Als ik me zelf goed vind zoals ik ben dan is dat gelukkig . Mijn ongelukkig kwam doordat ik belangrijk vond wat anderen vonden en mezelf minderwaardig vond. Ik heb geleerd dat een persoon zich uniek moet vinden, omdat elk persoon iets bijzonders heeft.

5. Maak jezelf gelukkig:
Dit stimuleerde de bovenstaande modellen. Ik begon afleiding te zoeken en meer tijd te besteden in leuke dingen. Ik begon veel te winkelen, op bezoek gaan, leuke dingen doen met kleine kinderen om dat zij je pijn doen vergeten. Ik wou ook graag een week of twee op reis, maar door mijn studie was dit helaas niet mogelijk. In de zomervakantie ben ik dat wel van plan.

6 . Ontdek universele liefde:
De laatste tijd kwam ik een verschrikkelijk hartverscheurend verhaal tegen op het internet. Ik heb dat meisje gemaild om aan te geven dat ik ook iets dergelijks heb meegemaakt, en dat ik zo goed als genezen ben.
Omdat ik graag iets terug wou doen voor jou bijzondere hulp en begripvolheid aan mij, heb ik dat meisje naar jou verwezen. Ik heb haar verteld dat ik het zonder jou nooit heb kunnen verwerken.
En dit is de waarheid. En ik beloof je dat steeds als ik iemand met liefdesverdriet tegenkom, ik hem of haar direct naar jou zal verwijzen, een betere dokter in het liefdesverdriet als jou zal ik nooit vinden. IK vind het ook een prachtig idee van jou om de mensen met dit soort probleem te helpen, omdat er inderdaad weinig aan gedaan wordt en veel mensen er de dupe van worden.

En Roel Ik wens je van harte al het goede, want een goed mens als jou, geeft alleen wat goed is en krijgt er veel goeds voor terug. Jouw hulp zal ik nooit vergeten.

Heel veel liefs,

Leonoor Arends, Waddinxveen (25 jaar)




Brief 020209 met antwoord van Roel en vervolgbrief 200209
Therapie


Beste Roel,
ik heb enige tijd geleden een interview met jou gezien.
Kwam positief over.
Heb zelf 2 jaar geleden een handig gereedschap uitgevonden om liefdesverdriet te verwerken.
Mijn eigen verdriet was toen al 8 jaar oud en had inmiddels wat nieuwe relaties achter de rug. Maar toch die oude wond schrijnde nog wat na.
Kreeg toen een lumineus idee en ben er meteen mee aan de slag gegaan. Het werkte bijzonder goed.
Heb het naderhand bij een goede vriend toegepast die al maanden worstelde met liefdesverdriet. Het heeft hem heel snel een stuk op weg geholpen.
Omdat ik er zelf niet professioneel mee bezig ben, maar ondertussen 100% geloof in deze vorm van therapie zou ik graag mijn ideeen met jou willen delen.
Ik heb nog helemaal niet verdiept in jou methodes, maar ik weet zeker dat mijn therapie vrij uniek, alhoewel ik niet uitsluit dat elders op deze wereld iemand hetzelfde heeft gedaan.
Kortweg komt het er op neer om aan te sluiten bij een vorm van expressie die het beste past bij de verdrietige.
Voor mezelf had ik daarvoor woord en beeld gebruikt.
Ik gaf mijzelf de opdracht om een schilderij te maken van mijn hart, aan de hand van een lijst namen van mensen die in zich gedurende mijn leven een warm plekje in mijn hart hadden veroverd.
Die splitse ik op in nog levenden en reeds overledenen. Ben alleen verder gegaan met de levenden. Maar ik voelde wel dat voor rouwverwerking dit ook een goede therapie zou kunnen zijn.
Doordat het effect zo sterk en was en heel veel nieuwe positieve enrgie genereerde heb ik de methode verder verfijnd en nieuwe mogelijkheden ontdekt.
Bij mijn goede vriend heb ik het schilder element weggelaten omdat hij met die expressie methode zich niet vertrouwd genoeg voelde. Heb toen gekozen voor een pure geschreven woord methode.
Voor anderen kan muziek een goede vorm zijn. Weer anderen kunnen zich beter uiten via tuinieren of bloemschikken.....
Afijn dat is makkelijk vast te stellen indien een gezonde vertrouwensbasis aanwezig is.

Ben benieuwd wat je er van vind!

Wilko Willemsen, Wageningen


Antwoord:
Een heel creatief idee, Wilko!
Lijkt me goed passen bij het gevoel van universele liefde dat de plaats kan innemen van een te eenzijdige en vaak vergeefse liefde voor een ex-partner.
Roel


Vervolgbrief 200209
Een enorm gevoel van dankbaarheid

Hallo Roel,
dankjewel voor de toezending van je elf anti-ldvd-methodes.

Ik herkende mijzelf terug in alle methodes. Zou er zeer veel aan gehad hebben toen het ldvd nog vers was.

Het leest lekker weg. Vooral de voorbeelden verlevendigen de algemene wijsheden tot een smeuiig geheel.

Ik ga eens in de openbare bib kijken of ik 'de weg naar geluk' kan lenen. Heb wel eens eerder wat van Daila Lama gelezen. Sterker nog ik heb 14 jaar geleden meditatie cyclus gedaan in een boeddistisch klooster in thailand en heb sindsdien 'soulbrother' gevoel telkens wanneer ik hem weer tegenkom op mijn levenspad. Kan in meditatie of verbeelding zijn, of tijdens het kijken naar de film Kundun...

Het is treffend dat je mijn methode heb ingedeeld bij Universele Liefde.

Ik ben namelijk voor het eerst in aanraking gekomen met de volle kracht van universele liefde ongeveer 7 weken nadat mijn vriendi het had uitgemaakt (juli 1998).

Het begon twee dagen waarin de pijn naar de achtergrond verdween. Ik leefde zoals ik eens in mijn punk/studie/zazen tijd had gedicht : Geen Toekomst (= ontleent uit de punk kreet No Future), Dood Verleden, Enige Uitkomst, 100% heden.

Ik genoot voor het eerst sinds 7 weken weer van het alleen maar zijn. Alles leek opeens op rolletjes te lopen. Ik dacht bijvoorbeeld aan de ideale jurk die ik aan een vriendin zou kunnen geven. Besloot om even bij de Emmaus binnen te wandelen en verrek daar hing die jurk bijna net zoals ik hem in mijn verbeelding had ontworpen.

Langzaamaan leek er een soort golf op te wellen die mijn zielige ikje leek te willen
wegspoelen. Ondertussen genoot dat zielige ikje wel met volle teugen van het eenzijn met de wereld.

Maar na 2 dagen toen ik 's avonds thuis kwam in mijn eigen huiskamer waar mijn matras lag tussen stapels nog onuitgepakte dozen.

toen ja toen zwelde er een geweldige golf van Liefde aan

voor mijn zielige ikje leek het van buitenaf vanuit het gehele Universum te komen , omdat het gevoel van pure liefde maar bleef aanzwellen kwam er opens een soort oerangst naar boven drijven . En meteen volgde de gewaarwording dat mijn hartslag omhoog ging , met daaropvolgend de gedachte "Oh jee dit kan mijn kleine hartje niet aan, dit is teveel"
Mijn kleine ikje raakte in paniek en dacht : dit is het einde. En ja hoor daar stopte opeens mijn hart. Slechts 1 slag stond ie stil. En toen begon het weer te kloppen, maar in een veel relaxter langzamer ritme.

Een enorm gevoel van dankbaarheid verving het korte moment van angst.

Ik viel al snel in slaap en voor het eerst in 7 weken sliep ik als een roos en stond ik vol positieve energie weer op.

Zelfs nu nog ben ik dankbaar voor wat me toen allemaal is overkomen gedurende de
achtbaan van ldvd.

groetjes uit Wageningen
Wilko Willemsen





Brief 200209
Dank van een liefdesverslaafde


Geachte heer Van Duijn,
Beste Roel,

Hartelijk dank voor het boek wat u geschreven hebt.
Het verhaal was pijnlijk herkenbaar, maar deed mij goed.

Maanden geleden kwam ik erachter dat ik liefdeverslaafd ben.
Ik ontving hierover de nodige informatie en ging zelfs een keer naar een zelfhulpgroep.
De strijd die volgde was en is deels nog extreem.
Hoewel niets 100% vergelijkbaar is herkende ik mij ernorm in het gevoel dat in het boek kwam bovendrijven.
Ook de gekke en opdringerige gedragingen horen bij mij.
En zelfs de band met moeder kwam mij niet vreemd over.

Na een jarenlange hartstochtelijke relatie die met vele ups en downs gepaard ging, maakte zij het uit.
En ze vond gelijk een ander.
We maakten geen ruzie, maar lieten elkaar los.
Althans, dat was mijn voornemen.
De hel brak voor mij aan.
Waar is de grens van liefdesverdriet en verslaving?
Uw boek gelezen hebbend besef ik dat die grens op zijn minst vaag is.

Mede door uw boek zie ik dat ik de op de goede weg ben.
De hoop dat er nog een toekomst is groeit met de dag.
Hoewel ik nog hoop op een verzoening met mijn ex., zie ik ook kans in mijn gevoel er rekening mee te houden dat dit toch uiteindelijk niet gaat lukken.

Nogmaals dank, het helpt mij de allermoeilijkste periode van mijn leven te overleven.

M.vr.gr.
Bert Helder, Zwijndrecht
45 jaar.




Brief 120209
Sterk gedicht


Hoi Roel,

Ik vond onderstaande tekst op jouw site. Het is een sterk stukje van het gedicht van ‘D.’ voor ‘P. J .’ Het complete gedicht staat in het rijtje dat wordt getoond bij ‘gedeprimeerde gedichten’. Ik vond het een mooi stukje, maar in het geheel van het gedicht komt het nog beter tot z’n recht.

" maar het schokt me telkens weer
degenen die mijn tranen drogen
mij hun eerlijkheid beloven
juist zij steken me neer "

Het zou een mooi lied kunnen worden!

Simone Veenis





Brief 110209
Nooit zal ik het accepteren


Alle dagen zijn grauw en lijken geen enkele betekenis meer te hebben.
Een zoutloze, kleffe brei, weggekauwd over de hersenstam.
Het zijn inmiddels jaren, maar het maakt me geen zak meer uit.
En het spijt me dat ze zomaar voorbij lijken te gaan, nutteloos geleefd.
Niks smaakt me en niks lijkt meer belangrijk.
Ik ben ontworteld.
Ik ben verraden.

Ik zal het nooit accepteren! Al ga ik vechtend ten onder!
Nooit! Nooit! Nooit!

Max Zwaardstra





Brief 030209
Bedankbrief uit Bali


Hallo lieve Roel,
Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik vanuit Bali, met een noodkreet, om jouw hulp vroeg.
Ik ben nu weer op Bali, voor mijn werk, sinds eind november 2008 en lach nu van plezier!
En nogmaals bedankt voor je hulp en je piano spel!
Je hebt mij echt door één van mijn moeilijkste periodes van mijn leven heengehaald.
Ik heb die relatie met W., toendertijd, tot het uiterste uitgepeuterd, er kwam ook zo veel oude jeugd troep bij en dat allemaal op m´n 52ste, nooit oud genoeg om te leren over/en van onszelf, maar ik ben er helemaal klaar mee. We hebben ook helemaal geen kontakt meer, is ook niet nodig.
Ik wilde graag "vrienden" blijven. Maar waarom? Het zou toch maar een scheef zooitje zijn geworden en zelfs onsmakelijk, het doet mij toch erg veel denken aan het boek van jouw over Zwaantje. Het werd ziekelijk. In zo´n soort staat zijn we inderdaad ziek. Wordt zéér onderschat!

Vorig jaar, eind Juni, heb ik een leuke man uit Berlijn/Malaga ontmoet via dating site Parship.
Nadat het op mijn verlanglijstje duidelijk was welke eigenschappen, normen en waarden de man van mijn dromen hoort te bezitten ben ik op zoek gegaan.
Veel werk, dat internet daten, maar na veel schrijven met verschillende mannen, na een paar teleurstellingen, na 2 liegbeesten en niet opgeven toch DE man gevonden.
En nu, 7 maanden later, weet ik wel zeker dat hij dat ook is!
Een lieve maar zeker niet saaie gepensioneerde arts/radioloog van 64 jaar.
Een warme zorgzame deken om mijn schouders, waar ik dan ook eindelijk eens voor open sta, ik heb al zo veel gezord voor "zorgenkind" mannen! (Mooi woord van jou.) Dat is nu voorbij, eindelijk een evenwichtige relatie, ik ben nog nooit zo zeker geweest in mijn leven over wat ik wil en zeker niet wil.
Hij heeft een dochter die met een Nederlander getrouwd is en zij hebben een schattig kindje, ik ben meteen instant oma!

Hij is ook met Kerst naar Bali gekomen, een groot teken van liefde om zo´n verre reis te maken!
Het wordt nog een heel gedoe om uit te vinden hoe we de afstanden gaan overbruggen, waar we de meeste tijd samen gaan doorbrengen, hij heeft een huis in Malaga en Berlijn en ik woon en werk in Ibiza, maar hij heeft veel tijd en is flexibel.
Nu nog wat beter Duits leren, Ha, Ha!
Ik hoop dat het met jou net zo goed gaat als met mij.
Ik hoop dat jouw relatie goed gaat en dat je nog steeds veel mensen met dat vreselijke liefdesverdriet kan helpen.

Heel erg veel lieve groeten uit Bali.
Marrejan




Brief 090109
Moedige afscheidstoespraak


Ha Roel,

Ik heb jouw afscheidstoespraak, uit de politiek, met aandacht en plezier gelezen.
En ook met bewondering moet ik zeggen. Bewondering, niet alleen vanwege je bloemrijke en beeldende stijl van schrijven (spreken), maar ook vanwege de moed die eruit spreekt. Je spreekt me open vizier; je laat duidelijk zien waar je voor staat. Dat siert jou.

Dit stukje spreekt mij extra aan:
"Ik merkte dat ik nu minstens zo geboeid was door de innerlijke revolutie, die een mens in zijn ziel kan meemaken, als door de politieke revolutie die volgens mij hoog nodig is.
De kredietkrisis is een peulenschilletje vergeleken met de werkelijke krisis waarin de samenleving zich bevindt. De krisis van het milieu,de sociale wantoestanden in de wereld, de voortgaande bewapening en ook de etnische apartheid in de wereld vormen een opeenstapeling. Die duidelijk maakt dat er een totaal andere politiek nodig is, niet gericht op steeds meer materiële rijkdom, maar op een sociale, gemengde samenleving in harmonie met de natuur. Daarvoor moeten wij allen strijden voor ingrijpende veranderingen in levenswijze, in samenwerken en samenwonen en ook voor de ontdekking van onze eigen ziel en ons eigen innerlijk evenwicht."

Van politiek heb ik zeer weinig kaas gegeten. Maar ik vind het mooi en moedig dat je de innerlijke revolutie in de ziel erbij betrekt en het innerlijke evenwicht.!!!

Bij het lezen daarvan word ik geboeid en geraakt. Kijken naar het innerlijk in onszelf wordt meestal niet stoer gevonden, maar het is daarom zo moedig. We hebben allemaal een innerlijke leefwereld, waarin zich vanalles afspeelt. Waar zich ook schaduwkanten bevinden, waar we niet goed raad mee weten en die we met ons meenemen waarheen we ook gaan. Het is zoveel gemakkelijker om te wijzen naar de buitenwereld, naar anderen, waar vanalles op aan te merken is. Maar die buitenwereld is veelal een projectie van onze binnenwereld, denk ik. Je ziet wat je bent, zoiets....

Die eigen schaduwkanten komen vooral aan het licht binnen relaties, liefdesrelaties en andere relaties (op het werk, met familie, met vrienden, buren enz.).

Liefdesrelaties spannen hierin de kroon. Die werken alleen als we ons ware zelf inbrengen, en dat kan geluk brengen of ellende. Hoe moeilijk, en hoe belangrijk om hieraan te werken!

Ik ben meer gericht op de binnenwereld en het individuele, maar jouw inzet voor medemenselijkheid, natuur, een gezond leefmilieu kan ik natuurlijk alleen maar onderschrijven.

Al is dit een korte reactie: hij komt uit mijn hart.

Lieve groet
Leoni van den Berg